Nokre tankar om eit varmare samfunn

Eg kjenner at eg fortsatt kretsar i tankane rundt alle dei tinga eg tenkte på før jul, dei tinga eg skreiv om i Kyrkjebladet og som eg snakka om i intervjuet i julenummeret av Aura Avis. Heldigvis er eg ikkje i dei tankane heile tida, for då hadde eg vorte meir rar enn smårar, men jamnleg dukkar tankane opp og sett seg som tunge klør i kroppen: Kvifor er det så vanskeleg å vise litt omsorg for andre menneske, spesielt dei som har kriser i livet? Kvifor opplever eg sjølv så sjeldan at folk bryr seg oppriktig? Masar eg? Er eg for opptatt av den kaffekoppen eg gjerne ville ha delt saman med nokon andre? Har eg for god tid her eg sitt heime i sofaen? Kanskje det er opp av sofaen eg skulle komme meg? Kvifor kjem ikkje nokon og hjelper meg ut av sofaen?

Eg veit ikkje - men eg veit at som menneske er omtanke og omsorg blant dei basale behova som trengs å bli dekt. Eit barn kan faktisk dø om det ikkje får den basale omsorgen. Og kanskje er det vel slik at vi vaksne og kan dø - både bokstaveleg og i overført tyding - av å mangle dette i livet. I Bibelen brukar Paulus uttrykket "å leve for seg sjølv" - og eg trur med handa på hjartet at dei færraste er så egoistisk og sjølvopptatt at dei vil leve berre for seg sjølv! Og eg trur dei aller færraste vil vere så einsame at det er berre ein sjølv i livet og ingen andre! Eg trur dei fleste reagerer med sjokk når ein les at eit menneske kan liggje død i ei leiligheit i fleire månader utan å vere sakna!

For det er vel ikkje ei slik verd vi vil ha?

I intervjuet i julenummeret av Aura Avis sa eg at eg høyrer til eit parti som har "et varmere samfunn" som motto, og at derfor synes eg at det er viktig å fokusere på det. Ja, det stemmer! Og eg trur strengt tatt at det ikkje er berre KrF som vil ha eit varmare samfunn - Dei aller fleste vil vel ha eit samfunn som er trygt og godt å leve i, og kor ein kjenner at ein har sin plass som menneske - uavhengig av om ein er stor eller liten! Usemja er jo kva veg ein skal velje til målet!
Kanskje er det derfor eg undrar meg: Viss folk flest faktisk vil ha eit trygt samfunn - kvifor er det då så vanskeleg å vise omtanke til andre? Kvifor er det då så vanskeleg å invitere til eit besøk eller invitere til å gjere noko saman? I eit trygt samfunn må det vere rom for det å vere medmenneske - det er viktig å bry seg!

Eg har sagt det før, og eg kan godt gjenta det: Det er ofte ikkje så mykje som skal til for å utgjere ein skilnad: Viss eg kom i tankane dine, så ring meg eller kom og besøk meg! Spør meg korleis eg har det!
Det hjelper ikkje meg å vere i andre sine tankar når eg ikkje ser det i resultat av ei handling - eg har ikkje nokon magiske tankeoverføringskrefter!
Mor Theresa har sagt følgjande: "La ingen nokon gong komme til deg utan å forlate deg lykkelegare!" Det er litt av ei oppgåve vi har som medmenneske, men kan vi ikkje berre prøve litt på det? Og så finn vi kanskje til og med ut at det er hyggeleg og berikande å vere eit medmenneske - det er berikande å utgjere ein skilnad i andre menneske sine liv!

Men kvifor skal det vere så vanskeleg å få oppleve det? Og kvifor skal det vere så vanskeleg å gjere det?