Denne veka vart Anbjørg Håtun begravd, og i dag kom meldinga eg visste ville komme snart: Handballtrenar Karl Erik Bøhn var død. Kreftspøkelset tok to nye inn på lista si - to ressursmenneske i sin beste alder.
I løpet av dei siste 14 månadane har fem bekjente av meg - alle fem i rundt min alder - sagt takk for seg på denne jorda på grunn av kreft. Det er klart det gjer noko med ein når to bekjente i løpet av ei veke blir borte, slik eg opplevde i sommar. Eg gløymer ikkje så lett Anja Merete som gjennom bloggen sin Solsiden fortalte om den smertefulle vegen mot døden. Det er klart eg tenker på dei tinga - det kjennes fortsatt som at eg sjølv lurte kreftspøkelset.
Før jul kom det i løpet av nokre få dagar to tunge nyheiter: Først at Anbjørg Håtun sin kreft var spreidd seg til hovudet, og så det at Karl Erik Bøhn hadde fått dødsdommen. Det står respekt av det Bøhn gjorde - å fortelje det til pressa allereie same dag! Eg har tenkt på det! Ville eg tort å vere like open som han?
Eg er neimen ikkje sikker på det. Eg har kalla mi eigen openheit for mitt bidrag til eit opnare og varmare samfunn. Eg har fått tilbakemeldingar på at det har vore verdifullt det eg har gjort! Men når sjukdom rammar blir ein liten. Borte er Supermann og Superwoman, og ein står nokså aleine - det er ingen andre som kan ta behandlinga for deg! Vonleg vil nokon vere der saman med deg! Det å ha familie og venner rundt seg som er med på reisa, er av uvurderleg betyding, og gjer den tunge tida litt lettare.
Eg trur ein må ha opplevd sjukdommen hardt på kroppen for å kunne skjønne kor avkledd ein gjer seg når ein står fram på denne måten som til dømes Anbjørg Håtun og Karl Erik Bøhn har gjort. Det gjeld ikkje berre kreft, det er den eg forheld meg til. Det gjeld alle alvorlege sjukdommar, også psykiske sjukdommar.
Eg har prøvd dei psykiske bølgedalane og. Eg har kjent på angsten som grip rundt meg medan eg tenker "no blir eg sjuk att, no blir eg sjuk att". Eg vonar eg ikkje kjem dit att. I dag kunne eg fleipe rett frå levra om januardepresjonen eg gløymde å ha i år... Viss eg skal rekke den før sola kjem på torsdag, må eg skunde meg...
Når alvoret tek meg, så kjenner eg på angsten for å dø. Angsten om at ungane skal bli att åleine - kven skal tak seg av dei då? Å møte døden som ein ven er per i dag ikkje eit alternativ for meg. Å erkjenne at ein må på eit eller anna tidspunkt møte døden, er eg og usikker på om eg kan. Det må i såfall vere langt fram - når eg ein gong blir gammal. Veldig gammal.
Eg har i eit tidlegare blogginnlegg snakka om døden som kom som ein tjuv i natta. Eg har og beskrive ein periode i livet mitt som tung, fordi det var so mykje død i livet mitt, så eg visste ikkje kor eg skulle gjere av meg. Som kristen skal eg visstnok vere på lag med døden når tid han måtte kome. Men eg er ikkje der. Eg vil ikkje vite av han. Eg vil seie som Bjørn Eidsvåg seier i songen "Eg vil ikkje dø":
"... me vil vere her i uendelige tider...
For ein håpløse ide at me ein gong skal bli borte ...
me skal aldri legg oss ned - det er livet alt for kort til,
og fra forfallet og døden tar me avstand"
Eg innser at døden ikkje kan fortrengast bort - eg kan ikkje late som at han aldri fins. Som mennesker er det vel ikkje sikkert at det fortrengje han vi vil - kanskje heller overvinne han. Som mennesker vil vi og våre superkrefter vere større enn det som skal vere vårt siste. Det handler ikkje berre om å leve kvar dag som om han er den siste, men at vi gjer alt vi kan for å trasse naturlover, eller iallfall leve i yttergrensene av naturlovene.
"Memento mori" sa dei gamle romarane - hugs at du skal døy! Viss eg kan få lov å gløyme det for ei stund, skal eg hente det fram att seinare - når det passar (for det gjer det jo aldri). Det er livet og kjærleiken eg lever for på jorda - ikkje for døden.
Husk å leve mens du gjør det, husk å elske mens du tør det <3
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar