Kjærleg helsing frå din venn, Staten

I dag var eg heldig - eg fekk to helsingar frå min venn Staten i posten. 

Det var ganske tilfeldig at eg fekk begge breva i posten på same dag. Helsing 1: To brev med innbetalingskrav på baksmellen eg fekk på skatten. Helsing 2: Frikort ut året på helsetenester.
Eg har sagt det før, og eg kan godt seie det igjen: Eg betalar min skatt med glede! Eg har sett kva nytte mine skattepengar gir når ein kjem i ein vanskeleg situasjon. Eg har sogar brukt meg sjølv som eksempel når eg har undervist om velferdsstaten i samfunnsfag i vidaregåande skole.
Velferdsstaten er det som gir oss redusert betaling i barnehagen, gratis skulegong i minst 13 år, gratis lege og tannlege til ein er 18 år, og i den andre enden får dei som har lite pengar og verdiar redusert betaling på sjukeheim.
Det er velferdsstaten som gjer at eg slepp å betale heile rekninga når eg er til legen, den gjer at eg slepp å betale for operasjonar og liggedøgn på sjukehuset, og eg slepp unna med ein liten eigendel å betale i offentleg behandlingssystem, som til dømes fysioterapi.
Velferdsstaten sørga og for at eg kunne vere sjukmeldt i eit år, både då eg fekk kreft og då eg gjekk ned for teljing to år seinare. To år ute av arbeidslivet med full løn då eg trong det som mest.
Det var velferdsstaten som tok seg av meg og mine då vi vart åleine for fire år sidan. Då fekk eg - sjølv om eg om så var ikkje hadde betalt inn ei krone i skatt - rett på ei ekstra barnetrygd, og ungane fekk rett på barnepensjon. Den kjem kvar månad til dei blir 18 år. Eg fekk utbetalt ein periode etterlattepensjon som var rekna ut etter løna mi.
Eg er glad vi har ein slik veletablert velferdsstat! Derfor var det ganske greit at frikortet frå HELFO kom i posten i dag. Då kan eg gå til legen og eg kan kjøpe medisin på blå resept resten av året utan at det kostar meg ei krone til!

MEN: Eg vart frykteleg arg då utbetalingsblankettane for baksmellen kom. Dei siste åra har eg kome ut i baksmell. Ein grunn til det var endring av skattesystemet for einslege forsørgarar. Opprinneleg var det ein skatteklasse 1 og 2, og då eg vart åleine, var eg snar om å ordne meg over i rett skatteklasse. Dessverre vart det endring året etter, og det skulle godskrivast ein viss del på sjølvmeldinga som frådrag. Når plutseleg økonomien endra seg, var det ikkje lett å vite kor mykje skatt ein skulle betale.
Sist år skjedde det og ei ny endring i skattepolitikken: Det er blitt vanskelegare å få frådrag for reising tur/retur heime - arbeid. Sjølv eg som har 120 km reising fire dagar i veka har fått kjenne det på frådragslista. Derfor har det resultert i baksmell.
Dei siste par åra har eg lært. Dermed har eg skrudd opp skattetrekket mitt. No går meir enn 1/3 av inntekta mi til skattetrekk - sjølv om eg har gjeld som overstig inntekta minst 300 %. Forstå det den som kan, og det er mange andre i liknande situasjon som seier det same.

Poenget mitt er:
Det er ikkje nøye om inntekta er høg eller låg. Som einsleg forsørgande ønskar eg at staten og samfunnet skal anerkjenne dette og i skattepolitikken. Eg skal ikkje vere nøydd å betale like mykje i skatt som om det er to hovudforsørgarar i heimen. Det er noko som er fundamentalt galt når det er slik det blir!