Turblogg: Hausten i Innerdalen - magi i verdsklasse!

I haustferien i forrige veke rakk eg meg og opp i vakraste Innerdalen ein tur - hausten i Innerdalen er magi i verdsklasse! Sjå bildeserien frå turen, og gjer deg opp di eiga meining!

"Jeg er så glad jeg lever i en verden der det fins oktober" 

(Lucy Maud Montgomery) <3 

Det er få gjeremål som kan måle seg mot det å ta seg ein tur til Innerdalen. Arne Næss senior skal ha sagt at det er vakraste dal i Noreg per kubikkmeter - visstnok.

Eg har faktisk tenkt lenge på at eg skulle skrive noko meir om Innerdalen her på bloggen, men tenkte eg skulle kombinere det med å fortelje om ein tur der. Jau, det har eg for så vidt gjort - det kan du lese om i dette innlegget. Men iallfall vart det ikkje noko anna tur i rundt Innerdalen, men no tenker eg at dette innlegget gjer nytta! 

Ein går i pakt med fjella og naturen oppover dei 3,5 - 4 km til Innerdalen. På bildet over ser ein Skarfjellet frå parkeringa i Nerdal. På bildet under ser ein Grasdalen med blant anna Dronningkrona og Kongskrona ein plass bak der. Til venstre for dalen ligg Tritindan. I fjor haust kunne eg hamna over til Grasdalen på turen eg fortalte om i dette blogginnlegget, men enn så lenge har eg altså ikkje vore i det området.

Det er alltid inspirerande og energipåfyll å sjå vatn i fri utfalding. Det er så mange elver og så mykje vatn tilgjengeleg i Innerdalen. Denne elva har, ut frå slik eg las kartet, sitt utspring i eit lite tjern oppe på 1000 meters høgd. For meg er denne elva fast fyllestasjonen på flaska på veg opp i dalen.

"Så vakkert bladene eldes. Så fulle av lys og farge er deres siste dager"

(John Burroughs).

"Høsten går over jorden og alt er for lengst for sent og for tidlig" 

(Erling Christie).

Etter å ha gå gått oppover og oppover i eit par-tre kilometer, kjem ein til eit punkt kor det å snu ikkje er eit alternativ. Ein grunn til det er den flotte utsikta ein blir møtt med. Ein annan grunn er at ein kan sette seg ned der og kvile, og den siste, men beste grunnen er at det begynner å gå slakt nedover den siste kilometeren bortover til Renndølsetra. Og når du har komme ned bakken, kjem du til Innerdalsvatnet. Rein idyll ventar :)

Sjå korleis det blå feltet til venstre for Innerdalstårnet er speglvendt av fjellet.

Litt portrettfotografering må til :) Sjå på bilda korleis skyene formar ei spegelvending av Innerdalstårnet. Det som var veldig merkeleg, var då eg fotograferte turvenninna mi, Anisa, på hennar telefon. Då var dette himmelrisset heilt identisk med Innerdalstårnet; då gjekk toppen i motsett retning. Det varte berre ei kort, kort stund, så då vi skulle fotografere med min telefon, var det snudd.

"Delige høst! Min sjel er viet til den, og hvis jeg var en fugl, 

ville jeg fly over jorden på jakt etter kommende høster" (George Eliot).

Kanskje vi rett og slett skal sette oss nytt mål for 2019, Anisa? Innerdalstårnet?!

Anisa og eg snakka om det på turen - at skogen er meir gul enn vi kan minnast å ha sett han nokon gong (ja, eg kan jo trekke det i partipolitisk retning...). Kanskje kan det ha noko med den unormalt lange, tørre sommaren å gjere? Før har vel blada vore meir raudlege, men no kjennest det mesta ut som at ein omgir seg med gull!

"Nu farer en høst over Herrens jord" (Knut Hamsun).

"Høsten...Den svale, fine årstid da allting skifter farge og forgår" 

(Knut Hamsun).

Det er høst. Sommeren er forbi, den forsvant like så hurtig 

som den kom; akk hvor den gikk hurtig" (Knut Hamsun).

Renndølsetra med Skarfjellet i bakgrunnen. Til venstre for Skarfjellet ser ein Trolla.

Vi hadde med litt å spise, men måtte ein tur opp til Innerdalshytta for å studere hausten der og. Det er ikkje skikkeleg innerdalstur utan å ha besøkt begge hyttene. No er dei jo stengt for sesongen. Einaste overnattingsmoglegheita no er i låven oppe ved Innerdalshytta. Ein må ha med seg Turistforeiningas universalnøkkel for å bruke hytta.
Dette var jo fredagstur vi hadde, og det var utruleg mange andre og som la turen opp til den vakre dalen. Mange skulle tydeleg vis overnatte - anten i telt eller sikkert oppe på låven. Det var mildt og fint, så eg er sikker på at dei hadde ein kjempeflott tur!

Fluo og Renndøla møtast til slutt i Innerdalsvatnet.

Innerdal Turisthytte er kledd i all sin vakraste haustpryd.

Innredalshytta som Kristiansund og Nordmøre Turistforening eig.

Vaflar på Renndølsetra lar det sikle godt i munnen... Men no er det vinterstengt, men ein kan begynne å telje ned til neste sommarsesong. Rundt 20.juni er det vel det opnar att.
Eg var så heldig å få gå turen saman med Anisa - det var ei stund sidan forrige tur, så det var riktig så triveleg. Vi er i gang å "planlegge" neste tursesong :) Då har eg eit stort lønnleg håp om å få med Anisa på overnattingstur til ei hytte.

Ein lett turlunsj utanfor Renndølsetra før vi skulle gå ned att. Til sommaren blir det vaflar der <3

"Hausten er min.

Den sorgtunge bragda vert song i mitt sinn.

Han løyner ein sumar

i frø som fell.

Vonene våre vert blomar"

(Tor Jonsson).

"Skogen finner jeg er skjønnest

i høstgeniets fantasi,

og ikke, når den står som grønnest"

(Bjørnstjerne Bjørnson)

"Straks sommeren er endt, blir løvet tent" (Nils Collett Vogt).

Turblogg: Hausten i Sunndal

Hausten i Sunndal har vore over evne vakker i år! Søndag 14. oktober - første vinterdag - vart det mesta 25 grader og full snøsmelting i fjellet. Eg tok ein runde rundt på Grøa.

Fossen Vinnu sett frå garden Leangen på motsatt side av Driva.

I går var ein slik dag eg kunne tenke at å bu i eit rike av fossar er ekte magi! Håpar du får litt inntrykk av det i desse bilda.

Eg har vel sjeldan sett fossen Vinnu så vill og flott som i går. Ut over dagen vaks fossen seg større og større. Bildet under her er tatt i 11-tida om føremiddagen.

Det tok litt tid før eg hadde tid til å komme meg ut på tur - det hadde faktisk begynt å regne, og skodda seig sakte på. 

Der stien opp til Vinnu startar, var det flaum, men heldigvis ikkje verre enn at det gjekk an å gå forbi. Så då vart det ein superrask tur opp til det nedste fallet ved fossen, der Stikk ut-postkassa er, tok nokre raske bilde før eg mesta spurta ned att.

Under det nedste fallet ved Vinnu - rett ved turpostkassa.

Ville Vinnu!

Skorga er naboelv til både Vinnu og meg sjølv. Eg har flott utsikt til elva frå soveromsvindauget. I helga var den eit prektig syn. Dette bildet er vel å merke tatt laurdag - søndag var ho endå større.

Eg har vel knappast sett det vere noko særleg til vatn i elva til høgre. Litt er det, for eg hugsar at eg drakk der langt oppe i lia på veg til/ frå Litlkalkinn, men søndag var det meir vatn enn normalt. Sidan dalen heiter Litlhareimdalen, kan det hende elva heiter Litlhareima? Nokon som veit?

Hareima til venstre og "Litlhareima" til høgre.

Siste stopp på turen min gjekk til elva Grøa, som kjem ned Grødalen. Eigentleg er elva regulert, men søndag gjekk ho langt utover si normale breidde. Det var flott å sjå, og ho buldra godt på veg nedover mot Driva, som ho møter lenger ned i bygda.

Bildet tatt på brua over frå gartneriet til eine Grødal-garden.

Turblogg: Rundtur i eit rike av fossar

Det er haust i fjellheimen - og kva er vel bedre enn å ta med ungane på ein rundtur i det riket kor fossane bur - øvst i Sunndal.

Svøufossen.

Viss du meiner å hugse at eg har skrive om dette før, stemmer det. I juni gjekk Prins og eg den samme turen - berre motsett veg - og det fortalte eg om i dette innlegget. Men då gjekk vi aleine, mens vi i dag hadde ungane med og. Det vart ein flott tur der Sunndal er på det aller vakraste - der fossane har sin heim og prakt.

Utgangspunktet for turen er den same uansett kva veg du tar. Vi skulle til Lundlia på besøk, og kunne sjølvsagt tatt den kortaste vegen, det vil seie den vegen eg gjekk i juni. Men det er jo lite spennande å gjere det same to gongar på rad... Derfor tok vi den andre vegen, og starta med å gå oppover lia frå parkeringa på Jenstad.

Du høyrer alltid ein foss på turen. Når vi startar å gå frå Jenstad, høyrer vi både Reppa og Svøufossen buldre godt ikkje så langt unna. Lyden av Reppa følger oss eit langt stykke oppover lia.

Den første delen av turen går mest inne i skogen, og det er ikkje så lett å få inntrykk av resten av naturen i rundt. "Dit skal vi", sa eg då vi såg eit glimt av Lundlia. "Skal vi dit?" spurte ungane litt mistruisk. Korleis i verda skulle vi kome oss dit... Vel, ein må berre gå....

På veg oppover, og vi skimtar Lundlia på andre sida av Åmotan.

Då vi starta frå Jenstad, var det eit lett lag skodde. Ut frå vervarselet for dagen, skulle det bli veldig bra ver - opphald, glimt av sol og stigande temperatur. Alt låg til rette for ein god dag i sunndalsnaturen.

Her er vi allereie eit godt stykke ovanfor Jenstad, og har fått utsikt mot Svisdal og Svøufallet.

Då eg sa til ungane at vi snart kom til ein anna foss, skjønte dei ingen ting, fordi dei kunne ikkje høyre han. Men det er det som er så fantastisk med Linndalsfallet - du går gjennom skogen, kjem ut i eit meir ope landskap, og der er fossen i all si fylde - 110 perfekte meter med foss!

Her kjem eit par bilde med ungane og hunden. Kva bilde synest du er finast? Det vanlege eller nr 2, kor telefonkameraet stilte seg inn på portrettfotografering?

Fotostund :)

Fotostund del 2: Kameraet på telefonen har stilt seg inn på portrett.

Vi brukte rundt timen frå parkeringa og opp til det beste utkikspunktet til Lindalsfallet. Men då er ein nedanfor botn av fossen, og ein skal opp på toppen av han, så det var fortsatt rundt 150 høgdemeter vi skulle oppover.

Enno er vi ikkje heilt på høgde med Svisdal.

Stien oppover lia var utruleg fin i dag. Til trass for at det hadde regna ganske mykje i går, tysdag, var det ikkje noko problem å gå. Eg synest det er fint å følgje stien oppover - ein kan jo gå vegen, men opplevinga er større på stien - ein er meir i pakt med naturen.

I det vi nærmar oss toppen, kjem vi til eit punkt ved Linndøla kor ein ser ned frå toppen av eit ras. Best å passe på så ein ikkje ramlar utom. Vi passerte Mælan, som er på 765 meters høgd. Men vi skal endå litt høgare.

Fortsatt er det eit godt stykke å gå for å komme til Lundlia.

Det gjekk mot lunsjtid, og vi hadde allereie gått i eit par timar. Eg hadde bestemt at ungane skulle få seg ein liten sving bortom idylliske Gammelsetra turisthytte i Linndalen, sidan eg alt trudde ingen av ungane hadde vore der før... Det viste seg at det hadde Aleksander vore.
Men lunsj ute på setervollen vart det før vi gjekk vidare. Det var eit par der som hadde vore eit par netter, og det hadde og vore andre folk der. Den minste bua kan ein bruke året rundt, men eg veit ikkje om det er mange som oppsøker Gammelsetra vinterstid.
Viss du vil sjå sommarbilde frå Gammelsetra, kan du kikke på dette blogginnlegget.

Linndøla renn i frå dei store vatna lengre inn i Linndalen og mot Sunndal.

Der stod Gammelsetra - like fin og idyllisk som sist eg var innom der.

Retning Sunndal.

Aakerstua.

Aakerstua ved porten til Linndalen.

Etter at vi hadde spist, var det tid for å finne vegen vidare. Vi gjekk tilbake til krysset kor vegen fortsette over brua til Linndøla. Vi tok ikkje bilvegen, men tok stien som gjekk mot den fine trebrua ved kvernhuset.

Kvernhuset ved Linndøla - "Hello, is it anybody in there..."

Det vart mykje søskenkjærleik på turen <3

Linndøla på veg mot fallet kor ho stuper ned mot Åmotan.

Skogen var kledd i haustskrud, og på eit område var det veldig mykje reinlav på trea. "Kor er reinsdyra hen?" lurte Ingvild på, og meinte dei burde vere i nærleiken når det var så mykje mat til dei. Ganske artig då å høyre på Lundlia at han som åtte garden for rundt 100 år sidan var ein same frå Snåsa med reinsdyr.

Lett og fint terreng - og tid for meir søskenkjærleik <3

Ved elva Reppa står stikk ut-postkassa, og etter signering i boka der, bars det over den nye, flotte brua og siste del av turen bort til Lundlia.

"Endeleg framme", jubla ungane då vi kom fram til Lundlia.

På Lundlia bur Keiko og Helge Dragseth.

Denne benken er eit kjent motiv frå Lundlia.

Etter å ha kvilt og prata med Keiko og Helge på Lundlia, var det tid for å finne den kortaste vegen tilbake til Jenstad. I juni gjekk eg Lundlibakken opp, men no skulle vi ta dei 300 høgdemetra ned til Åmotan. For ein gongs skuld lot vi Prins springe fritt, og det var han veldig glad for. Alle sauane hadde jo dratt heim til fjøsen på Røymoen.

På veg ned Lundlibakken.

Ingvild les om Ole Johnsen Lundly frå Lundlibakken, som vart prest og senator i USA.

Snart nede i Åmotan.

Det vart slitne bein på slutten av turen, så Jenkabrua er eit symbol på at vi er i gang med siste del av turen - bort til Svøufallet og bakken opp til Jenstad. Men først ein signatur i stikk ut-boka rett bortafor brua.

Svøufallet er blant dei prektigaste i verda med sine 156 meter.

Her møtest Reppa og Grøvu, og ein ser brua over Grøvu, kor ein går når ein skal opp til Svisdal.

Mange timar etter at vi starta turen, er vi tilbake på parkeringsplassen på Jenstad.