Turblogg : Familie- og turglede i Innerdalen

Etter ein lang og slitsom haust prega av sjukdom og dødsfall i familien, har det vore lite tid å vere berre vi fire i familien saman om å gjere noko. Derfor kom denne helga som manna frå himmelen med god tid til å vere saman. 

Like stor glede kvar gong å sjå desse omgjevnadane.

Med det vervarselet som var for helga, vart vi einige om å dra ut på tur. Sjølv om det sannsynleg vis ikkje var sol i Innerdalen, var det likevel mest fristande å dra dit. Det var berre å lage ei niste og få med godsaker og nær sagt kaste seg i bilen for å dra avgarde. Eg har ikkje vore i dalen så seint på hausten, men med rundt 10 grader og skikkeleg synnavind, var det lite som tyda på at det allereie er 15. november.

Ja, eg veit du har sett dei fleste motiva før, men det er noko rart med Innerdalen - det er akkurat som at eg ser alt for første gongen kvar gong eg er der. Gleda over å komme dit er like stor kvar gong.

Ikkje alle nypene har blitt tatt av frost enno.

Då vi kom til parkeringa i Nerdal, var det overraskande mange bilar der. På vegen opp, møtte vi somme som var på tur ned, men det var tydeleg vis mange som meinte Innerdalen var ein fin plass å bruke søndagen.

Etter å ha tatt bakkane oppover til Innerdalen omtrent utan pause, var det godt å komme fram til Renndølsetra. Der stod alle husa akkurat som før, og det viste seg at det var folk på setra. Det er jo fleire månadar sidan sesongen var ferdig og serveringa avslutta, men eigaren måtte sjå til husa, stenge av vatn og slike viktige føremål.

Som alltid, la vi matpausa til borda som står utanfor på Renndølsetra. Vi høyrde det var stemmer der, og vi såg nokre ungar som sprang litt att og fram. Plutseleg stod ho jenta framføre oss med eit brett med vaflar og spurde søtt "vil dokker ha vaflar?" Gjett og vi vart glade og overraska?! Ein seier ikkje nei til vaflar i Innerdalen... Då hadde ho kome på at ho skulle spørre oss og spurde dei vaksne om det var greit. Dette var verkeleg det som sette prikken over i-en - altså ramma inn Innerdalen i det som er ein viktig del av Innerdalen for meg - vaflar på Renndølsetra <3

Made my day! Vaflar servert ein haustdag på Renndølsetra <3

Eigar Eystein Opdøl var blid i godveret - alltid like triveleg å treffe :)

Etter stoppen på Renndølsetra høyrer det alltid med å gå vidare opp til Innerdalshytta. Denne gongen tok eg ein snartur oppom Renndøla for å fotografere den flotte elva. På høgresida av elva går ein innover Renndalen mot Storlidalen og på venstresida av elva går ein over mot Todalen.

Renndøla.

På Trolla og Skarfjellet (til høgre) hadde det komme eit lett dryss av snø.

Etter å ha "sjekka" at alt var greit oppe ved Innerdalshytta og observert at det var gjestar på turistforeiningshytta, var det tid for å gjere retur heimover. Det er vanskeleg å avslutte på annan måte enn slik vi avslutta stilane i "gamle dagar" på skolen: Og alle var einige om at det var ein fin tur <3 - også denne gongen vart det ein utruleg fin tur.

Turblogg: Kortreist lykke i Innerdalen

Er det ikkje rart? Kvar gong ein kjem til Innerdalen, er det som ein opplever det for første gong... Og for meg var det første gong i år.

Fin utsikt frå kvilesteinen oppe i bakkane. 

Ein ting er sikkert: ein drar ikkje til Innerdalen utan å spise vaflar på Renndølsetra!
"Det er ikkje feil å spise vaflar her," seier sonen, før han følgjer opp seg sjølv: "Dette er Noregs beste vaflar!"

Prins: "Du har eit halvt sekund på å ta ein sjølvie mens eg ser i kameraet..." 

Midtvegs mellom Renndølsetra og Innerdalshytta møtte vi ein flokk geiter. Eg blir alltid yr og glad når eg treffer geiter.

Innerdalshytta er Stikk ut-post i år, så ein viktig del av turen var å huke av den posten.

Nysnø i fjella rundt Innerdalen - iallfall på Trolla.

Enda eit lite halvsekund til å ta ein vellykka sjølvie... 

Innerdalshytta er med i avstemninga om å bli Turistforeiningas finaste hytte, og den avstemninga foregår på https://inspirasjon.ut.no. 

Gå dit med ein gong og stem fram den flotte hytta i den fine dalen!!! 

Renndølsetra. 

Turblogg: Buferdsdag til Grøvudalen

Eg oppdaga til mi overrasking at eg ikkje har skrive om Grøvudalen på veldig lenge... Så denne bloggen handlar om buferdsdagen inn til Inner Gammelsetra - no er setra opna for gjestar :)

Tysdag denne veka var det dags for å få dyra avgarde frå Svisdal gard til seters for å gjere seg feite. Sju kyr og to små kalvar skal få nyte sommaren i fjellheimen - til glede for både menneske og dyr :)

Det er fleire grunnar til at eg likar å skrive om Grøvudalen, og som den skribenten eg er, har eg funne ut at eg kan lage iallfall fire artiklar ut frå den turen eg gjorde tysdag - fire forskjellige. Så mykje er det å fortelje om Grøvudalen og alt som skjer der og alt ein kan oppleve der. Derfor inviterer eg gjerne deg som lesar med innover denne fine dalen - og blir du med heile vegen, kan du få med deg litt drama og.

Fleire av kyrne har vore i Grøvudalen før, men gløymer frå år til år korleis det er, derfor tar det litt tid før dei forstår at dei verkeleg er på veg til seters. Kalvane, stakkar, dei har jo aldri opplevd dette før, og det er no ei utfordring til dei. Det kjem eg tilbake til.

Det finst veldig, veldig mange gode grunnar for å ta turen innover til Grøvudalen, og det å gå langs elva Grøvu, gir veldig god sjelefred. Dessutan er det ein veldig lett tur, mesta ikkje nokon bakkar, men nokon kan jo synes at 7 km er langt å gå.

Men tenk på det som møter deg når du kjem innover til Grøvudalen <3

Dei to kalvane heiter Pierre (den lyse) og Sivert (den brune). Men det er jo ei utfordring to så små, enno mesta nyfødde kalvar å komme seg innover. Det gjekk bra denne gongen, dei gjekk sjølv, men la seg ned for å kvile i blant, men kom seg trygt fram.

Då var det noko heilt anna i fjor...(bildet under). Då ville dei to kalvane absolutt ikkje gå, og til slutt måtte Pål Svisdal (til høgre) dra tilbake til garden og hente ATVn, slik at dei to små kunne ligge bak på planet saman med Jørgen (nybonden). 

Tilbake til årets tur: Det er ein del drama som kan skje på slike turar, og vi hadde ikkje kome langt før panikken vel steig nokre hakk hos nokon av oss... Traktoren med ganske mykje pikk-pakk på hengaren hadde køyrt seg fast i den litt for store elva... Kva skjer, blir dette løyst greit? Eg såg dei prøvde å bruke strammereim festa til tre, og etter at eg hadde gått vidare, løyste det seg - traktoren kunne køyre vidare.

Kyrne trur eg var veldig fornøgde med turen innover. Dei pilta innover i eit bedageleg tempo, stoppa og åt, stoppa og drakk, stoppa for å tenke på korleis sommaren vil bli... Trur det var mange gode tankar i dei sju kuhjernane :)

Enn han Prins då... Han prøvde å halde seg unna kyra, men når det kom til kalvane... Då trur eg rett og slett han begynte å lure på om han var kalv...

Prins trudde visst han var kalv... (foto: Anisa)

Det blir ikkje seterdrift i Grøvudalen utan dyktige budeier. Nokon få av dei kan til og med køyre traktor - slik som Eli, som kom på at ho kan å køyre traktor. Ho er budeie på 18. året på setra, så det ho ikkje har opplevd der, trur eg ikkje har skjedd...Det vil seie - eg trur nok ho har opplevd det meste som kan opplevast av gode og dårlege dagar, godt og dårleg ver+++

Eli testar køyreferdigheitene :)

Meir enn 100 års setererfaring samla rundt traktoren Blåmann. Frå venstre Magne Olav Svisdal, Tor Helge Gravem og Eli Bæverfjord Rye.

Meir enn 100 års setererfaring samla rundt traktoren Blåmann. Frå venstre Magne Olav Svisdal, Tor Helge Gravem
og Eli Bæverfjord Rye.

Endeleg - etter seks lange kilometer gått, ser vi endeleg fram til setra - rundt ein kilometer lengre inn. Alt har gått greit, kyra har oppført seg eksemplariske, knappast eit raut var å høyre før dei nærma seg setra. Folket er intakte... Snart framme!

Eit viktig skilt som seier at vi snart er framme :) Og at det finst meir enn berre setra i Grøvudalen.

Eit viktig skilt som seier at vi snart er framme :) Og at det finst meir enn berre setra i Grøvudalen.

Før ein er heilt framme på setra, må ein over brua... Eg bestemte meg for å filme i ca 40 sekund... Sjå i videoen kva som skjedde.... Eg skulle ha filma i 5 sekund til!

Då dei var komne mesta heilt over, skjer det plutseleg eitt eller anna, og gjennom eit hol i gjerdet, deiser to kyr, mellom anna bjellekua, rett i elva. Heldigvis gjekk det bra, dei kom seg trygt på land igjen, og lever no seterlivet i Grøvudalen :)

Triveleg selskap rundt storbordet på Inner Gammelsetra - Anisa, Siri og Eva.

Noko av det eg synest er fint med buferdsdagen er at vi får middag når vi kjem fram. Etter å ha gått i mange timar utan mat, borrar svolten seg gjennom marg og bein... Heldigvis hadde eg med niste, og den gjekk rett ned.

Prins fekk mange venner på turen :) Her er det Tora frå Ålesund som gir han kos :)

Eg hadde fleire artiklar eg måtte førebu på turen, så det var fleire intervju å gjere - både på setra og nede på Grøvudalshytta, som er eigd av Kristiansund og Nordmøre Turistforeining (KNT). Der er det oppgradering og utviding av hytta på gang, men hytta er open for alle som går forbi der.

Dyktige dugnadskarar for KNT: Jan Louis, Johan, Vidar og Arnt.

Her blir det påbygg med ny stue og kjøkken.

Så var det tid for å komme seg tilbake dei 7 km til Hallen, kor ein parkerer bilen. Med smertefulle bein vart det 7 lange kilometer, men det gjekk - eg hadde heldigvis nye stavar å stø meg på. Eg håpar helsa held til fleire fine fjellturar i sommar med minst mogleg smerter... det er håpet mitt iallfall.

Veldig kjekk turgjeng - håpar vi får til å ta turen igjen seinare i sommar/ haust :)

Ajajaj... Prins er vanlegvis nøye på ikkje å bli møkkete.... Men på denne turen måtte han berre ta det som det kom...

Det er alltid greit å prøve å søke ny kunnskap om noko, og på denne turen, tok eg nokre bilde av fjellblomane ein finn i dalen. Så er spørsmålet: Kva heiter dei? Jau, det fann eg ut ved å slå opp på bilda Tor Helge Gravems facebookside, fordi han hadde tatt bilde av dei same blomstrane og lagt ut.

Mogop: Sunndal er eit av dei nordlegaste område denne planta veks.

Smørblomst

Fjellsmelle - den kan ein finne i m.a. Jotunheimen heilt opp på langt over 2000 meters høgd.