Kva er då ein pappa når vi skal komme han i hug?

Eg har tenkt eg skulle skrive om Hoemsetra - men eg kan ikkje gjere det utan å skrive om pappa og. I dag er det farsdag, og dette er mi helsing til han.

Eg har skrive fleire gonger før om Hoemsetra og kva barndomsheimen betyr for meg. Heile identiteten min ligg planta i garden og huset. Naboen min, Siri, minte meg for nokre år sidan om at det er oppveksten som har gjort meg til den eg er. At det har vore ei eiga skolering - så sant som det er sagt.

Denne hausten opplever familien mi ei vanskeleg tid med alvorleg sjukdom. Derfor måtte eg ta ein rundtur på Hoemsetra for å leite etter DNAet mitt. Og sjølv om pappa ikkje var med på turen, var han likevel med der - for kva hadde Hoemsetra vore utan han?

Her ser du Hoemsetra på avstand. Ein må i båt for å komme over til garden. Då eg vaks opp, drog vi med ferge, men då Eikesdalsvegen var ferdig i 1990, måtte vi ordne oss parkering på andre sida av vatnet til både bil og båt. Dit drar vi over mesta uansett ver og vind.
Då vegen kom i 1990, hadde eg flytta for lengst - eg måtte det om eg skulle få meg ei utdanning. Mamma, broderen og søster mi hadde og flytta av same årsak. Det var berre pappa og bestemor igjen der då - pappa var 49 (eitt år eldre enn eg er no!), bestemor var 91! Korleis blir eit oppbrot frå det vante og sjølvsagte i den alderen? Ja, det kan ein mest undre seg på. Pappa hadde ikkje mykje utdanning å slå i bordet med, men han skulle likevel starte eit liv med ordinært arbeid og kanskje ordinære arbeidstider...
Heldigvis var det mange bønder i bygda som trong fjøsavløysar, så det vart ei god råd for pappa - han fekk fortsette å ha nærleiken til dyr og gardsarbeid - slik som han alltid hadde hatt.
Bestemor måtte starte eit nytt liv på trygdeheimen, og sjølv om ho sa det var fint å vere der, var det nok ein større overgang enn vi kunne sjå for oss. Ho døydde berre ni månadar etter at ho flytta frå Hoemsetra, kor ho hadde budd omtrent all sin dag.

Aleksander og eg er klar for nokre fine haustferiedagar på Hoemsetra.

Det er søndag ettermiddag og ungane og eg har ordna skyss med naboar på garden for å kome oss over vatnet. Det er faktisk første gongen det er berre vi i huset vårt. Ei veldig rar oppleving, for det er alltid slik at iallfall pappa er der - men i desse haustferiedagane var han ikkje der.

Det er omtrent umuleg å ikkje ha ein fin tur over Eikesdalsvatnet.

Måndag føremiddag kjem sola i 11-tida. Dagane blir stadig kortare, og solskinnet må nytast. Prins og eg bestemmer oss for å ta ein tur. Viktig å få testa foten og trent han opp att etter at eg braut ankelen i august.

Først går vi innover mot lia. Då eg var unge, gjekk grensa mellom innmark og utmark lengre borte. Eit slitent gjerde gjer ikkje akkurat nytta si til å halde hjorten utanfor gjerdet…

Veka før vi kom, inneheldt omtrent alle årstider. Venninna mi, Kristin, sa ho gjekk i t-skjorte ei veke tidlegare. To dagar seinare begynte det å snø, og natt til søndag og måndag var det frost.

Vi har ikkje heilt styring på retningane på Hoemsetra, for det som er sør, har vi gjort til aust, det som er vest, er opp, det som er aust er over og det som er nord, er ut. Så dette er austom gjerdet - det vil seie utanfor den gamle gjerdegrensa. Då vi var ungar, var det bror Terje og fetter Geir (han kan du lese meir om her) som regjerte her ved den gamle almen. Det var ein liten dam her, og gutane bygde hytte i treet. I dammen skulle vi ha rumpetroll, og dei henta vi oppe på Fåtjønna, som ligg litt lenger oppe langs vatnet. Det slo aldri feil, men om bøtta var mesta full av nyfanga rompetroll då vi drog heim, var det sjeldan så mange som kom i dammen, for broderen krenga alltid båten så bøtta velta...
Rett ved almen her var det eg skada meg første gongen. Ein sommardag i 1979, eg var mesta 8 år då, skulle mamma og pappa dra til Eidsvåg og handle... Då ferga kom, skulle eg springe ned for å seie ha det, men eg snubla i ein stein der, gjekk rett på trynet og skada kneet stygt. Det silblødde, og eg måtte bli med dei til Eidsvåg for å sy. Vaksenturen for å handle gjekk med andre ord ikkje heilt etter planen...

I dag er det ikkje mange restar som viser det imperiet Terje og Geir hadde. Hytta og verandaen er borte, og dammen er attgrodd. Naturen tar tilbake det vi menneska gjekk i frå.

På kanten av dammen er det enno nokre bringebær som held ut.

Prins og eg går vidare inn i lia. Vi skal sjå korleis det ser ut ved sommarfjøsen på Reita. Eg har ikkje vore der på lenge, lenge. Eg vil sjå sola på Seterfonna og kjenne lukta av skog.
Det forunderlege i denne jakta på lukta av skog og synet av sol, gløymer eg heilt at eg skal sjå etter "næt", set vil seie hasselnøtter. I år er det eit skikkeleg "nætaår", og folk langs vatnet har plukka på kilosvis - for ikkje å seie hundrekilosvis…. men eg gløymer meg av...Og må håpe på neste haust.
I gamle dagar var eikesdalsnæta eit svært ettertrakta produkt. Hasselnøtter frå den varmekjære skogen inst i Romsdalen var eit populært salsprodukt, og ungane fekk betalt for det kvar og ein selde.

Prins er kjempeglad for å vere på tur.

Her er sommarfjøsen inne på Reiten i lia. Han har sett sine beste dagar, og før i tida var det sauene som fann tilhald der når det høvde. No trur eg nok hjorten tar seg ein tur innom om det høver. Skogen er relativt full av hjort, og vi kan jakte på han. Pappa er ein meister i å etterlikne hjorten sine ukultiverte brunstbrøl, slik at han på den måten får kalla hjorten mot seg og på skothald. Pappa er ein meister til å slakte og, og akkurat denne viktige jaktkunnskapen skulle eg så gjerne ha hatt. Eg minnest jo at eg stod og såg på at pappa slakta sau då eg var unge, men det er lenge sidan.

Berre den store lia ligg mellom Breifonntinden og sommarfjøsen.

I det eg vender tilbake frå turen i lia, får eg bedre overblikk over Hoemsetra. Der står hytta til søster mi, husa på garden som har stått der i langt over eitt hundre år, og der står traktoren til pappa. Det begynner å bli tid for å få på plass historia om garden, kjenner eg - eit prosjekt for 2020!

Prins og min sin spasertur fortsett, og vi kjem til hytta til onkel Tore. Onkel Tore døydde nyårsdag, og det vart så rart når eg ikkje lengre skulle vakne av lyden av båten hans på vatnet. Ikkje lengre kunne høyre TrakTore komme rullande - eller rullaTore, som eg og likte å kalle onkel Tore og Gråtassen, hans beste kompanjong på Hoemsetra.
Det blei veldig tomt etter onkel - når eldste generasjon takkar for seg, stig ei ny verkelegheit fram, noko nytt og ukjent.

Eg går over verandaen på hytta til onkel. Alt er som før der - også utsikta. Skal tru kor mange timar onkel har brukt på å nyte utsikta? Heilt sikkert ikkje få.

Frå hytta fortset eg ut i Breifonna. Breifonna har gitt namnet til Breifonntind - det karakteristiske fjellet ein kan sjå på mils avstand. Nokon kallar fjellet for Hoemstind, men det stemmer ikkje. Det fjellet ligg ved sidan av.

Denne dagen er Eikesdalsvatnet blikkstille - mesta ikkje ei krusing å sjå. Goksøyra speglar seg, og det gjer alle andre fjell og formasjonar rundt vatnet og.

Breifonntind til venstre og Hoemstind til høgre.

Ågottind.

Ågottind.

Frå Breifonna går turen mot naustet til onkel. Der ligg ferga - gamle Eikesdal, ei lita ferge med plass til maksimum fire bilar, som gjekk på vatnet fram til 1974. Onkel kjøpte ferga ein gong på 1990-talet. I dette klippet frå Norge Rundt 21. august 1998 (heilt på starten av sendinga) kan du sjå meir om historia til ferga og onkel.

Det er lite som gjer meg så lykkeleg som blikkstille vatn og fjella som speglar seg.
Dette skulle handle om pappa. Og Hoemsetra.
Ein seier jo ofte på litt tull at "kan den siste som drar, slukke lyset". Og det var det som vart pappa sin jobb på Hoemsetra. Då siste ferga gjekk over vatnet, drog han og bestemor med. Heldigvis vart ikkje lyset slukt for godt - mykje takka vere den innsatsen både pappa og onkel Tore har lagt ned i staden dei siste tiåra.
No er dessverre pappa sjuk, men eg veit at alle dei titals tonna med stein han har lempa, betalar seg tilbake til han no. Derfor fortener han å bli heidra på farsdagen - for kva er eigentleg ein pappa når vi skal komme han i hug? Eg er ikkje i tvil - pappa er limet i familien.

"Dalen er stor og fager og fin..."

Andre akt i "Lady Arbuthnott" - sorgtynga syng ho om lengselen etter det å ha ein ven.
Det ordna seg jo på eit vis for ladyen som kom hit til Sunndal, men det er ikkje like lett for alle.

I dag er det Verdsdagen for psykisk helse. Psykisk helse er så mykje. Eg har tenkt lenge på at eg skulle skrive ein ny tekst om einsemd, men eg veit ikkje om eg tør og orkar - det er så ekstremt stigmatiserande. Og det til trass for at kvar femte nordmann er ramma av einsemdkjensle på ein eller annan måte. Men for meg handlar psykisk helse om det eg tenker og føler når eg kjenner på denne einsemda, og nettopp derfor treng eg å skrive om dette. Mottoet for dagen i dag er #gitid - GI TID!

Som mange nok har fått med seg, endte den siste fjellturen med eit fall og beinbrot. Med foten i gips i seks veker, prøvde eg å få dagane til å gå. Seks veker  = 42 dagar = i overkant av 1000 timar! Når eg skulle sove rundt 300 timar av dei 1000, var det fortsatt mykje tid att til å gruble. Kanskje satt eg heilt åleine så mykje som 600 av dei timane...
Men eg er så redd for at om eg skriv om einsemd, trur alle at eg fell ned i ein dal av sjølvmedliding - det er ikkje derfor eg skriv dette.

Eg skriv om det fordi dette er eitt av samfunnets aller - aller største problem, både no og i framtida. Kor ofte les vi ikkje om at ein finn nokon som har lege død i fleire veker eller månadar - og at grunnen til at ein blir funnen, er fordi det brer seg ei grusom lukt utover.
Viss du har lukta døden, veit du korleis han luktar. Litt søtleg eim som blir etter kvart ubehageleg og lite tiltrekkande. Eg har kjent på denne lukta - ei lukt som satt lenge i meg fordi den fortalte meg ei historie om det å bli aleine - veldig aleine.

Å vere ufrivillig aleine kan gi store psykiske problem, det er ein så stor knekk i livet, at det tar lang tid å reise seg att. Langvarig (kor lenge er det eigentleg?) einsemd kan gjere ein alvorleg sjuk, og nettopp derfor er dette ei samfunnsutfordring folkehelseministeren burde gripe meir tak i enn å skrive at båtflyktningar i Middelhavet ikkje får kome til Noreg.

I valkampen lanserte Kristeleg Folkeparti ein folkedugnad mot einsamheit og ei tipunkts liste for å kjempe mot dette stigmaet.

1. Dette er ikkje knytt til alder. Du finn einsame i alle aldrar - frå barnehagebarn til eldre, nokon er einsamme for ein kort periode av livet, nokon for ein lang periode.
2. Ikkje snakk om "dei einsame", for det er stigmatiserande - det er ikkje eit vi og dei.
3. Verdsett openheit. At nokon tør å vere open om noko så sårbart, er eit steg mot eit opnare og meir ærleg samfunn med plass for alle. Openheit er bra for helsa - ein blir fortare frisk av å seie det ein tenker og føler. Gevinsten av openheit kan ein sjå både i mikro- og makroperspektiv.
4. Prøv å etablere eit sosialt nettverk. Det er det aller vanskelegaste. I ein slik sårbar situasjon er det lett å tenke at det er ein sjølv det er noko feil med - "eg er ikkje verd andre sitt selskap, det er ingen her som vil bli kjend med meg". Og kor skal ein eigentleg gå for å prøve å etablere dette nettverket?
5. Sørg for at du har ein stad der du kan vere deg sjølv. For mange er det naturen - fordi naturen tar imot deg akkurat slik du er. For mange er det familien - men det er ikkje alle som har ein familie så nært, verken fysisk eller mentalt.
6. Forsøk å ta vare på nokre få nære venner. Venskap må pleiast - det gjerast best i dei fysiske møta, ikkje på nettet. Bygg venskap stein for stein.
7. Kjemp imot stigma når du kan. Eit menneske er ikkje ein merkelapp med eit sett negative eigenskapar. Ver eit medmenneske i staden for å sette merkelappar på andre. Ei avvisning kan stadfeste den tanken ein allereie har om seg sjølv - og kan føre til isolering.
8. Bidra til gode naboskap der du kan. Gro Harlem Brundtland sa i si tid at ein skulle vere ei nabokjerring - i den betyding at ein skulle bry seg. Kanskje kan naboskap bety at ein kan få hjelp ein treng eller at ein kan gi hjelp til nokon som treng.
9. Be kommunen lage ein plan mot einsamheit. Ein har lett for å tenke at det er berre ein sjølv som er einsam, men dette er noko det offentlege må gripe fatt i - derfor bør kvar kommune ha ein slik plan.
10. Hugs at du er aldri aleine - sjølv om det kjennest slik ut.

Så kva gjer denne einsamheita med deg - og med meg? Eg veit kva ho gjer med meg.
I blant prøver eg å behandle ho som ein ven - for å akseptere verda rundt meg slik ho er. I blant tar eg meg i å tenke at dette er eit tydeleg resultat av arvesynda - at det er nedarva gjennom generasjonar.
Eg har snakka tidlegare om kor viktig oppveksten på Hoemsetra har vore for å takle alt det eg har vore gjennom dei siste åra. Det står eg inne for enno - det er ei eiga utrusting.
Men alle dei gongene eg har vore sjukmeldt, frå første gongen då eg hadde kreft i 2010, via dødsfallet i 2012 og til beinbrotet no, så har eg hatt så mykje tid å tenke - for det er ingen som kjem på døra mi og ingen som ringer.
Og eg skriv ikkje dette for å seie at det er synd i meg, for eg taklar det - men kanskje kan nokon fleire tenke etter om de veit nokon i rundt dokker som treng eit besøk - litt tid saman med andre. For det er det einaste ein ønsker seg - at nokon skal gi ein litt av tida si.
Eg har budd her i bygda i snart 16 år, og dei opplevingane eg har hatt rundt det sosiale, er så få at dei er mogleg å telje. Eg lever enno på venninneturen til Oslo for eit år sidan - fordi det var min første venninnetur nokon sinne. Eg lever og på bursdagsfesten eg var på for fire år sidan.
Men eg kan mesta ikkje hugse sist nokon inviterte på middag, og iallfall ikkje hyttetur.

Då eg sat med gipsa fot tidlegare i haust, kom eg meg ingen plass. Det å vere fanga slik er spesielt tungt, for eg måtte la bilen stå. Når eg spurte folk om hjelp, stilte dei opp - men det å be om det sit så innmari langt inne. Og eg tenker - korfor kunne ikkje nokon ringe og seie at vi kunne køyre oss ein tur? Korfor kunne ingen tilby seg å gjere litt dugnadsarbeid for meg? Korfor ringte ingen og sa at dei kunne hente meg og ungen til eit middagsmåltid... Korfor kom mesta ingen på besøk?

Eg vil avslutningsvis seie at eg er veldig takksam for dei få vennene eg har her i Sunndal - dei skal ikkje føle seg støtt av dette blogginnlegget. Og eg er veldig, veldig glad for dei som gav meg av tida si då eg sat heime - Dag-Magnus, Bente, Lina, Anisa og An-Magreth som kom på besøk, Lone som gav meg dugnadshjelp med husmaling og dei som stilte opp som sjåførar når eg trong skyss. Pappa, mamma og bror min gav meg uvurderleg hjelp i hagen.
Men likevel saknar eg det å få bruke oftare tid saman med andre - gjere noko hyggeleg saman.

Sitatet eg brukte til overskrift er henta frå songen "Går min eigen veg" med gruppa Glittertind. Her skal du få resten av teksten - ord til ettertanke (teksten er kopiert frå denne linken):

Eg traskar i skog og over myr - går min eigen veg
Dei seier eg er ein underleg fyr - einsam det er eg

Åsane blånar og ligg og skin - går min eigen veg
Dalen er stor og fager og fin - einsam det er eg

Det blinkar så flott over elv og sjø - traskar steg for steg
No kjeme snart den fyrste snø - einsam det er eg

Eg vandrar imellom haug og hei - går min eigen veg
Her er det vilt og lang ifrå lei - einsam det er eg

Fins ikkje folk som eg kan sjå - går min eigen veg
Himmlen er blå men myra er grå - einsam det er eg

Turblogg: Ein herleg trekant med knall og fall

Eg sleit med å finne ein høveleg tittel til denne teksten... "Ein trekant som sa seks", "Ein herleg trekant"...  Ok, eg måtte ha med det om trekant - og det var ein super tur! Til trass for litt styr...

Vi vart einige om å ta nokre Stikk ut-turar, min kamerat, Asbjørn, og eg. Eg skulle bestemme turmål. Alltid kjekt når ein kan ta fleire postar på ein tur, tenkte eg, og peika meg ut det som såg ut som ein herleg trekant på kommunegrensa mellom Molde og Gjemnes.
Så turdestinasjonane denne tysdagen vart Oltervatnet - Tovarden - Silsetvatnet. For lettvintheits skuld starta vi turen frå oppe i Grøndalen på Istad. Det står skilta nede ved fv 62 at det er Stikk ut-tur der. Du passerer og ein bom som betalast med å sende ein sms til eit nummer med ein kode, så får du sms tilbake med betalingsinformasjon. Når du køyrer oppover dalen, må du følgje skilta som seier at det er Stikk ut. Til slutt kjem du fram til ei parkering ved ein bom ved eit pumpehus. Der startar spaserturen til Oltervatnet.

Turen startar oppover langs ein lang og fin kanal. Her kan ein tru at ein er i Sverige...

Dette er ein grøn tur som går på grusveg heile vegen. Den er fin og astort sett flat, så dette er ein tur alle kan ta. Eg er ikkje heilt sikker på kor lang denne turen er, for når ein les om turen på stikk ut-sida, startar dei avstandsmålinga ein annan stad. Eg trur denne delen av turen er omlag 3 km.
Oltervatnet er eitt av fleire oppdemde vatn i dette området, så når ein kjem fram til turpostkassa, ser ein demninga - og sjølvsagt dei flotte fjella i bakgrunnen :)

Somme står hvide, andre står blå
med takkede, kappende, hidsige tinder,
somme sig binder
sammen i kæder og fræmad gå.
Af vejen små-folk! - Der inne "skjorten"!
(Sitat: diktet "Romsdalen" av Bjørnstjerne Bjørnson)

Har eg sagt kor svert det er å gå tur i ulltrøye om sommaren? Dagens turtips!

Det er alltid spennande å sjå kva fjell ein kan sjå og dra kjensel på på ein tur. Reinsfjellet er eit slikt fjell ein kan sjå på ganske lang avstand, og på bildet under her, kan du sjå det i det fjerne. På denne turen kunne ein mesta ikkje sjå toppen i det heile tatt.

Når eg zoomar kameraet bedre, ser ein tydeleg den høge masta på fjellet. Men stort sett låg Reinsfjellet i le resten av turen.

Asbjørn og Prins blei gode kompisar på turen :)

 Som ein ser på bildet over, har denne posten vore både sommar- og vinterturmål for Stikk ut. Ved sidan av der postkassane heng, er det ein kjekk benk å kvile seg på. Her tok vi den første rasten, men vi skulle vidare, så vi hadde ikkje all verdas tid å bruke der.
På veg til Oltervatnet snakka vi med nokre damer som hadde vore der. Dei kunne fortelje at det var lett å ta seg vidare på den ruta vi ville gå. Frå like før Oltervatnet går det grusveg vidare opp til Trollvatnet, som har vore Stikk ut-post fleire gonger.
På veg oppover mot vatnet fekk vi auge på denne hytta med strålande utsikt, og når du kjem til den, er du rett ved Trollvatnet.
Trollvatnet er og eit oppdemnd, regulert vatn. Du kan lese meir om turen på Moroturs nettsider. I følgje denne informasjon er det 4,5 km å gå frå pumpehuset til Trollvatnet, og det kan bety at det stemmer ganske bra at det er 3 km til Oltervatnet.

Utsikt mot Oltervatnet.

Ved Trollvatnet står det eit naust med ein båt liggande.

 
På Trollvatnet fekk vi auge på Tovarden øvst i lia. Damene vi hadde prata med, sa vi ville sjå varden, men at det truleg ikkje var nokon sti frå vatnet. Vi fann ein sti dei første 3-400 metrene, men i det vi gjekk oppover frå vatnet, var det ikkje noko sti å sjå. Oppe i lia beita sauer, så ein eller annan sti hit eller dit ville vi nok finne. Det var berre å stake ut kursen først som sist.

Der oppe er Tovarden.

Slakk og fin li for å komme seg opp til varden.

Eg blir verkeleg aldri lei av å fokusere mot Skjorta... Men når tid skal eg på toppen der???

Det var veldig lettgått oppover lia. Heldigvis ikkje nokre våte parti, ikkje for mykje kratt og kjerr, så det tok ikkje så lang tid å komme seg oppover. Og langt bak ragar sjølvsagt Skjorta.
På bildet under ser ein godt kor vi gjekk: Demninga til Oltervatnet er til høgre. Så gjekk vi oppover bak den haugen midt i bildet, og ein ser så vidt demninga til Trollvatnet. Vi kom over frå demninga til venstre for den haugen, før vi laga eigen sti i vellinga oppover lia.

Eg hugsar ikkje heilt kva eg sa til turkamerat Asbjørn, men plutseleg flaug det opp ei rype berre ein meter eller to frå meg. Eg vart frykteleg overraska, og eg hadde ikkje kome meg av overraskinga då det plutseleg flaug opp ei til. Artig å sjå, og det går jo mot rypejaktsesong no :)

Utsikt mot fjellet Skåla på Skålahalvøya, også eit flott turmål.

Ei stund gjekk vi oppover og bortover utan heilt å vite kor langt det var att til vardane, og mens vi gjekk, mista sauene av synet og. 
Men plutseleg såg vi toppen rett ovanfor oss, og det var ikkje langt opp til dei to vardane som viser kommunegrensa mellom Molde og Gjemnes - der av namnet Tovarden. Her kan du lese om turen på Stikk uts sider, som er på Gjemnes sitt turkart i år. No var eg spent på utsikta.

Tovarden i sikte :)

 I turomtalen på Stikk ut-sida begynner turen frå Indergardssetra, som ein køyrer til frå Silset i Batnfjord. Det er ganske bratt veg oppover frå europavegen, og om ein vil ha ein slakkare veg å køyre, vil eg absolutt seie det er bedre å køyre opp frå Istad. Litt seinare i teksten fortel eg kor du kjem att - du treng nemleg ikkje ta den same ruta som vi tok.

Til trass for "berre" 672 meter over havet, er det god utsikt i alle retningar frå varden. Ein ser godt utover til fjella utanfor Molde; både Vestnes, Midsund og Fræna.

Utsikt mot Molde.

Utsikta mot Krifast, Averøy og Kristiansund var ikkje så veldig god. Då måtte ein enda høgare, til dømes til Mannen, som ligg ved sidan av Tovarden.
Men i bakgrunnen på bildet under ser ein Meekknoken til venstre på Averøya, ein ser Krifast-brua og Bergsøya og så ser ein vel og fjella på Tustna til høgre baki.

I Gjemnes er det ganske mange fjell som er rundt 700 meter høge, og alle desse som ein ser på bildet under i retning mot Tustna er ganske jamhøge med Tovarden.
I rekka bak fjella i Gjemnes ser ein fjella ute i Straumsneset, og så ser ein Tustnastabbane i bakgrunnen.

Her kan ein skimte Tingvoll.

Reinsfjellet med Duå i framgrunnen.

Prins var lite nøgd med å bli brukt som fotografisk staffasje....:D

Viktig å hugse å skrive seg inn i turboka.

Så lettgått og fint terreng :)

Etter å ha stoppa passe lenge på Tovarden, var det berre å komme seg vidare. Vi hadde eit godt stykke igjen å gå, og vi skulle trass alt heilt ned til Silsetvatnet.
Frå vardane ser ein i retning mot Molde ein merka sti. Den er merka med raude merker, og stien er tydeleg heile vegen. Dette er ein blå tur, og det er ein lett og fin sti - verkeleg ein motiverande tur, om eg skal seie det slik. 
Vi hadde ikkje gått veldig langt då vi kom til denne merkinga av sti opp til Mannen/ Mana. Den turen har vore stikk ut-tur i fleire år, men ikkje i år. Mange synes det er kjekt å legge turen oppom dette fjellet. Meir om turen kan du lese på Moroturs sider.

Mannen/ Mana 785 m.o.h.

Haustfargane er på veg å smyge seg fram til glede for alle som kjem seg ut i naturen i månadane framover :)

Det gjekk lett og slakt nedover i retning Silsetvatnet. Ein passerer nokre vardar. Alle tre - inkludert Prins - var blide og nøgde, og det lura ingen farer rundt neste sving.
Eg veit ikkje kva som skjedde... Plutseleg trakka eg over på høgrefoten, og angsten skar tvers gjennom hjartet. Utan sjanse til å unngå det neste steget, trakka eg noko så inni granskauen over på venstrefoten. Eg skreik høgt og segna i hop på stien... Stakkars Asbjørn og Prins ante ikkje si arme råd, og det er sanneleg ikkje mykje å hjelpe seg med i fjellet. Det einaste Asbjørn fann som kunne avkjøle skada litt, var mose.
Men det nytta ikkje å legge seg ned på stien der - vi skulle trass alt ha med oss ein stikk ut-post til - for det var jo ein trekant det skulle bli på denne turen. Så eg reiste meg opp, fekk overta Asbjørns turstavar, så tok han ansvar for Prins, så rusla vi sa-a-akte avgarde. Det gjekk smått og sakte, men ned skulle vi. Undervegs hadde eg fleipa om at kanskje eg skulle eg ringe etter helikopter... Men eg skulle jo ikkje det då....

AU! Kva gjer du når ulykka er ute? Eg hadde heldigvis med ei støttestrømpe å ta på foten.

Etter ei stund fekk vi auge på Indergardssetra og Silsetvatnet. Dei ligg ikkje så langt frå kvarandre. Vi møtte nokre damar som vi spurte til råds, og dei sa at det ville komme eit stiskille eit stykke nede i lia, slik at vi kom rett ned mot vatnet i staden for å gå mot setra.
Og på bortsida av vatnet var posten vi trong for å få trekanten fullendt...

Indergardssetra og Silsetvatnet.

Litlvatnet og Indergardsnebba.

Der kor stien gjorde eit skilje, dukka det opp eit nytt skilt som viste vegen oppover mot Mannen. Det er denne stien ein skal velje om ein vil gå frå Silsetvatnet til Tovarden.

Her fortsett stien nedover lia mot Silsetvatnet. Det er godt merka, så det er uråd å gå feil. Terrenget blir litt brattare, men stien er like fin, og litt breiare, nedover.

 Stokkåsen var ein idyllisk liten plass i skogen. Vi lånte litt tid og plass å sitte utanfor huset, og der har nok heilt sikkert mange opp gjennom åra - kanskje i fleire hundre år - og grunna på kva livet og kvardagen skulle bringe.

Vi måtte fortsette turen vidare nedover lia. Det begynte å gå mot kveld, foten var vond og vi var ikkje ferdige med den planlagte ruta vår...
Nede ved Silsetvatnet kom vi til eit tydeleg skilt om kor vi skulle gå for å finne fram til Stokkåsen, Indergardssetra og Silsethytta. Og Stikk ut-posten ligg eit par kilometer bortover langs Silsetvatnet.

Korleis tar ein seg over demninga på vatnet? Vi vart usikre på om det var lov å gå på ho eller ikkje. I og med at tilkomsten til demninga var litt vanskeleg, tok vi fatt på ein litt usynleg sti på nersida av ho. For foten min var nok ikkje dette den likaste vegen...

Så var det berre å gyve laus på det siste strekket av turen vår. Asbjørn og Prins greidde å halde opp ei god fart bortover. Eg gjekk saktare og saktare, og foten verka meir og meir. Berre eit par hundre meter (maksimum) frå denne berømmelege posten ved Silsetvatnet, måtte eg rope til dei to karane som var eit stykke framføre meg at dei måtte signere inn i boka for meg... Då var kreftane oppbrukte, eg hadde sikkert gått i rundt 5 km med den vonde foten... Skikkeleg ulurt...

Silsetvatnet og Harstadfjellet i solnedgang.

Her enda dagens trekant. Nede i krysset er det eit Stikk ut-skilt. Vegen til venstre går opp dit bilen var parkert, det var berre to-tre hundre meter opp dit. Rett fram går vegen ned mot Istad.
Turen vi gjekk, vil eg verkeleg rangere høgt, for det var ein lang, men ikkje veldig tung tur i nydeleg terreng. Men - det gjekk som det gjekk med foten min... og når eg ser kor hoven og blå han fortsatt er omlag ei veke etterpå, angrar eg på at eg valde trekant framføre helikopter...
Snipp, snapp, snute...