Turblogg: Snartur til Nordmørsskaret

I dag vart det ein snartur opp til Nordmørsskaret i frå Trolltind hyttefelt, som ligg øvst i Jordalsgrenda. Det vart ei stilaus vandring.

Ein ganske gjenstridig hund... Ikkje trekkhund, men å trekke hund...

 Vi starta frå parkeringa kor ein også går til Trolltinden. Sidan den turen ikkje er merka, har eg ikkje vore der enno. Det kan bli om eg får med meg kjentmann. Enn så lenge, vart det anna tur i dag.
Turmålet var stikk ut-posten i Nordmørsskaret, som ligg på grensa mellom Sunndal og Nesset. Dit går det ikkje sti, men det er lett å finne fram når ein veit retninga.
Eg har vore oppe i området her nokre gonger før, både på familieutflukt og stikk ut-jakt. For to år sidan gjekk ei venninne og eg i frå Kanndalen og over skaret mot Ryssdalsvatnet. Då var elva akkurat så stor der, at vi ikkje kom oss over til stikk ut-posten ved Ryssdalsvatnet.
Aller første gongen eg var i området, var då skulen i Eresfjord hadde skitur over frå Jordalsgrenda til Eresfjord - det som i gamle dagar heita Grenseløpet. Då var det ikkje tilrettelagt for å kome seg lengre inn i fjellet med bil, og derfor starta vi å gå frå Lien. Det vart ein lang og dryg tur, hugsar eg. Skikkeleg skareføre som det ikkje gjekk an å gå på, så då måtte vi bere skia opp til toppen av skaret. Og då vi skulle renne frå skaret og ned til Kanndalen og Eresfjord, var skaren så hard at eg ramla og datt, ramla og datt... og såg ikkje ut. Det var litt av ein tur, ja! Einaste skituren eg har gjort i det området...!

Utsikt mot fjella på andre sida av Sunndalsfjorden, t.d. Flånebba.

 Det aller finaste med turen i dag, var å sjå korleis fjellet er i gang med å ikle seg haustfargane. Det var ikkje spesielt vått der eg gjekk, sjølv om det var vått.
Trolltinden er eit populært turmål, spesielt på ski om vinteren. Det har eg lyst å prøve på når det lir mot påske, men då må skia vere grundig smurt...
Vel, det trong eg ikkje tenke på i dag. I dag var det godt å vere ute i det gode veret og med den gode temperaturen. Det var godt å sjå på fjella, og det var kjekt å sjå sauene som beita seg fine og feite der.

Det er ikkje så godt å vite kva som skulle vere mest rasjonelle løypa å velje for å komme seg mot Nordmørsskaret. Eg skulle ta sikte på trafomastene, og velte å gå først eit stykke oppover før eg gjekk bortover mot mastene. Så fulgte eg mastene til eg var komen opp i skaret. Eigentleg kunne eg fulgt dei lenger enn eg gjorde.
Inne i dalen på bildet under her, ligg Ryssdalsvatnet, som var stikk ut-post for eit par år sidan. Frå der kan ein gå til Ryssdalsnebba, som er det høgaste fjellet i bildet her. Til venstre burde eg ha fått med Ryssdalsnebba i bildet.

Her ser ein godt kor ruta går vidare.

Når ein kjem opp på skaret, er det to vatn der, og stikk ut-posten ligg i enden av det siste vatnet. Når ein går frå Kanndalen, kjem ein ganske fort på han. Eg tok ikkje bilde av posten (fordi eg hadde eigentleg ikkje tenkt å skrive blogg om turen...hehe), men han ligg heilt i enden av vatnet på bildet under her. Ganske kjekt å få synet av Skjorta på tur - då er eg på heimebane!

Også Prins synes det er viktig at lunsjutsikta ser ganske bra ut :)

På veg tilbake frå Nordmørsskaret, fulgte eg trafomastene litt lenger ned enn eg hadde starta å følgje dei oppover. Så la eg kursen mot parkeringa. Det er ikkje spesielt vått i område no, og med det meiner eg at ein synk ikkje ned i det våte terrenget/ myrterrenget. Det er så rørt at ein går greit oppå. Alle bekkane var ikkje spesielt store heller. Det er ganske mange bekkar i området der.
Alt i alt brukte Prins og eg rundt fire timar på turen, og det blei litt for lite pausar, men det var såpass lett terreng å gå i, at det var på ein måte ikkje så viktig heller.
Tippar turen vart rundt ei mil totalt. Ganske grei trimtur det :)

Turblogg: Endeleg tid til Sunndals prekestol - Ekkertind!

Det har lenge stått på lista mi å gå til Ekkertind, og for nokre veker sidan vart det endeleg tid og høve til det. I år er turen Stikk ut-tur.

Ein av grunnane til at eg ikkje hadde vore på Ekkertind tidlegare, var at han ikkje var merka. I år vart turen stikk ut-mål, og då vart det nødvendig å merke turen frå Vollasetra til toppen. Og då vart det med ein gong mykje meir fristande å stige opp i høgda og skode ut frå det som mange seier er Sunndals svar på Preikestolen.
Eg skreiv om turen til Vollasetra i dette innlegget i fjor sommar. Truleg fordi både turen til Vollasetra og Ekkertind er stikk ut-turar, står det meir informasjon om turane på informasjonstavla ved parkeringa no enn det gjorde i fjor. Dessutan kan du betale parkeringa med Vipps.
Derfor startar dette blogginnlegget ved Vollasetra, omlag 750 meter over havet. Du kan lese meir om den flotte turistforeiningshytta og turen dit på stikk ut-sida. Hytta er ikkje berre utgangspunkt for turen til Ekkertind, men og for tur til Storlidalen og inn i Trollheimen.

Det er fleire hus ein kan overnatte i på Vollasetra, men vi kom dit på høglys føremiddag og tok matpause der før vi skulle vidare. Og NB! Hugs å fylle opp flaska med vatn før du går vidare. Vassposten som det står skilta til på setra, er einaste plassen på turen du finn vatn.
På informasjonstavla på parkeringsplassen står det at det er 4,5 km opp til toppen av Ekkertind. Du skal med andre ord stige mesta 1000 meter for å kome fram til målet.

Eg må aller først fortelle at eg også på denne turen var så heldig å få gå saman med Anisa. Ho er verkeleg ein super turvenn, og vi har same gangfart!

Då både vi og Prins hadde fått mat i kroppen, var det berre å sele på seg sekken for å kome seg vidare. Dagen vi hadde velt oss, var ein flott turdag, for temperaturen låg på rundt 20 grader, og vi såg allereie på parkeringsplassen at det var ganske mange andre som tenkte akkurat som oss. 

Som alltid må eg understreke at for å komme fram, må ein følgje merkinga. Vi møtte nokon som hadde gått feil, og dei hamna eit stykke avgarde på veg mot Storlidalen.
På stien oppover møter ein stikk ut-skilting nokre plassar, og då må ein følgje dei. Ovanfor Vollasetra er det tydeleg sti, men det er og raud merking på mange steinar oppover.

Vi er i ferd med å leggje Vollasetra bak oss.

Tørr og fin sti heile vegen oppover frå Vollasetra.

Med den tørre sommaren som har vore i år, var det tørr og fin sti heile vegen opp. Som eg nemnte, er stien merkt heile vegen frå Vollasetra til Ekkertind. Men viss eg kan få kritisere merkinga litt, var mange av dei merka steinane så låge i terrenget at det blei vanskeleg å sjå. Med andre ord: Merkinga burde vore litt høgare enn stein på bakkenivå.

Utsikt oppover Sunndalen og Gråura. Liabøsætra til venstre.

Anisa tar ein pust i bakken.

Utruleg fin dag vi velte oss ut for å gå på, rundt 20 grader og blå himmel. Mens vi var på tur opp, møtte vi mange som var på veg ned. Jo høgare opp vi kom, sa folk at vi måtte gle oss til å komme til toppen. Ja, det visste vi!
På bildet under her ser ein kor stien mot Storlidalen går. Midt i bildet renn elva Erga, som kjem ned forbi Vollasetra. Der går stien, slik eg har forstått, vidare opp på 1500 meters høgd til Storlidalen. Midt i bildet skal det og vere merka sti mot den omlag 1700 meter høge Sandåhøa, som eg tippar er eit anna namn på Kråkvasstinden. Eg reknar med at det er den bakarste toppen med litt snø på seg.

Verdas beste turkamerat veit kor vi skal.

Etter å ha gått det som verka som å vere langt og lenger enn langt, kom vi endeleg fram til Ekkertind - 1189 meter over havet. Det hadde eg venta på lenge - og turen opp var tyngre enn eg hadde sett for meg.

Tidleg i sommar var det ein del skriving i lokal media om at det var funnen ein sekk ute på den hylla som er på bildet under. Nokon frykta at det var skjedd ei ulykke og at nokon hadde ramla utanfor. I følge politiet var det ikkje skjedd noko. Men denne hylla ser uansett ganske utfordrande ut - når blir han å ramle ned fjellsida til Gravem?

Utsikta frå Ekkertind er formidabel. På bildet under her ser ein oppover mot Gjøra og innover mot Middagshjellan. Rett fram ligg Saudalshøa, som skil Sunndalen frå Grødalen.

Gardane Gravem og Hjelle.

Garden Hjelle ligg på motsatt side av RV70 og Driva.

Anisa sette ny høgderekord då ho kom opp på Ekkertind!

Her ser ein bedre den gode utsikta oppover frå Ekkertind. Midt i bildet ligg Gjørashaugen, som ein kan gå opp til toppen via fra Gjøra. Så ser ein dale oppover mot fjellgardane. Fjellet ovanfor Gjøra heiter Svarthaugen, og skil Gjøra frå Linndalen. I neste blogg skal eg fortelje om tur opp på Svarthaugen. Ein kan gå over frå Gammelsetra i Linndalen til Gjøra via Svarthaugen.

Inne i dalen ser ein Middagshjellan, som er det høgast liggande området i Sunndal med dyrka mark, på mesta 800 meters høgd.

Inst i dalen ved Middagshjellan deler dalen seg i to, og både Reppdalen og Skirådalen startar der.

Her ser ein bedre Middagshjellan midt i bildet.

Så var vi altså komne fram til stikk ut-posten på Ekkertind. Og som eg nemnte, var det ganske mange som fann vegen opp til postkassa. Det var mange som hadde starta før oss frå Vollan, og det kom folk bak oss opp lia. Då Anisa og eg kom opp til toppen langt på dag, skjedde det beste av alt: Vi hadde toppen - heile Ekkertind - berre for oss sjølve :)

Men så kjem det interessante med turboka/ stikk ut-boka. Då vi kom fram, var vi omlag nr. 60 som skreiv oss inn den dagen. Viss ein ser på Stikk uts nettside, var det berre 12, inkludert meg sjølv, som har registrert turen. Totalt er det i underkant av 300 som har registrert turen elektronisk, og det er ganske misvisande i høve til kor mange som faktisk har besøkt toppen i sommar.

Verdas beste turkamerat og eg :)

Ein kunne sjå ganske langt nedover dalen, iallfall ned på Fale.

Slite og streve er vel og bra, men av og til må ein slappe av :)

Ok, verdas beste turkamerat er ikkje alltid like glad i fotografering...

Gjer utruleg godt å seie at eg kom opp på denne toppen og!

Då vi starta å gå frå toppen, kom vi ganske snart inn på ein merka sti. Men ingen av oss kjente heilt att stien frå då vi gjekk opp, og ganske riktig: Vi hadde faktisk hamna på stien ned mot Gjørashaugen og Gjøra. Så pass på at du kjem langt nok til venstre når du startar å gå, slik at du kjem på stien ned mot Vollasetra. Berre eit godt tips!

Tid for å finne vegen ned att før mørket kom.

Vi møtte faktisk fleire då vi gjekk nedover som anten tok toppen først og så skulle ligge på Vollasetra, eller som skulle overnatte der først og så ta toppen neste dag. Det gjorde ikkje vi, men eg kjente vel på freistnaden i mitt hjarte. 

Vollasetra er utruleg idyllisk, og det har blitt brukt mykje tid og pengar på å sette setra i stand for overnatting. Strålande arbeid av Kristiansund og Nordmøre Turistforeining.

Så var turen over, seint, men godt!

Turblogg: Så var det dette teltlivet då...

Før eg drar vidare på neste tur, må eg dvele litt ved teltlivet og slikt....

I dette blogginnlegget, som handlar om korleis eg gjorde meg klar for den store turen til Snøheim og Snøhetta, etterlot eg eit spørsmål om korleis det gjekk med teltplanane ved Snøheim...

Fredag kveld mesta bøtta det ned med regn. Eg visste av erfaring at regnet ville halde seg ute frå teltet, men orka eg jobben med å sette det opp - det var mørkt og hustrigt. Og alle andre hadde fått opp sine telt... 

Eg både spurte ikkje berre ein, men to gonger om det var ledig sengeplass inne på Snøheim... Og det var det... Men til slutt bestemte eg meg for å halde fast ved bestemminga: Eg skulle ligge i telt på mesta 1500 meters høgd!

Så var det berre å gi seg i gang/ kamp med teltet, og rett skal vere rett: Det var mange - iallfall nokre - som meldte seg til hjelp. Så teltet kom opp. I Fjelltids teltcamp ved Snøheim Turisthytte hadde nok eg garantert det billigaste og enklaste teltet.

Eit lite utsnitt av teltleiren til Fjelltid søndag morgon.

Eg spela inn ein liten video fredag kveld, der eg snakka om nokre tankar rundt det å ligge i telt.

Eg kledde på meg eit sett superundertøy og rekna med at det skulle halde gjennom natta. Det som vart resultatet av den første natta i telt, var at det var veldig kaldt - til trass for at eg hadde eit godt liggeunderlag og ein utapåtrekkspose utanpå soveposen. Etter eit nødvendig ærend ute langt utpå natta, fekk eg endeleg eit par tima med skikkeleg sømn. Dermed var ikkje opptakta til snøhettaturen den beste.

Neste natt måtte eg vere bedre førebudd, og eg rekna med eg var stuptrøytt etter turen. Utanfor teltet satt ein gjeng av dei eg hadde week-enden saman med og skråla. I rundt kl. 22 låg skodda enno øvst i toppen av Snøhetta, men ein times tid seinare hadde den pakka inn Snøheim og omgjevingane rundt. Det vart ei påminning om kor upåliteleg veret er i høgda. Her er ein video kor eg snakkar litt om det.

Ikkje minst nemner eg i videoen kor mykje klede eg har på meg... Sanninga er at det vart veldig kaldt om natta - temperaturen var nok lågare enn førstenatta, men heldigvis kom ikkje kulingen som var meldt.

I og med at eg sov skrekkeleg dårleg om natta, higa eg etter å kome meg heim. Vi var nokre som drog avgarde med første bussen i 9-tida. Ei av dei andre hadde lyst på Viewpoint Snøhetta, så drog vi dit.
Det som var interessant med turen opp til den spesielle utkiksposten, var at det låg med jamne mellomrom plater i bakken som fortalte om kor ein var i historia og kva som skjedde då. Så vidt eg veit, er det foreininga Bevar Dovre mellom istidene som har vore initiativtakarar til dette for å gi ei kultur- og naturhistorisk tilnærming.

Kva meiner eigentleg Ingunn om telting og slikt friluftsliv?

Heilt til slutt nokre tankar om det å utvikle friluftslivinteressa ytterlegare.

Eg hadde fire netter i telt den veka. Som eg seier i videoen her: Eg blir nok aldri nokon stor teltentusiast, og trur nok eg vil halde meg heller til å gå frå hytte til hytte. 

Det er ganske lett å skulde på at eg ikkje har lært noko om teltlivets gleder heime med mamma og pappa. Vi snakkar enno om den gongen mamma og pappa skulle sette opp telt på ein campingplass i Loen i 1978... Det var ikkje spesielt vellukka. Dei fekk det opp til slutt, men det var på ein heilt annan plass enn den campingplassen, for å seie det slik.

Nei, eg kan ikkje berre skulde på dei. Men hittil har eg vel knappast kjent på interessa om å dra ut på telttur. Eg håpar eg hamnar dit, og eg håpar eg orkar å ta den bærejobben det er å få telt, utstyr og mat til fjells.

Og eg veit at det er mange naturopplevingar eg går glipp av når eg droppar teltet, men det får stå si prøve.

Ein viktig grunn til at eg veit at det ikkje vil bli så mykje av det, er fordi eg ser sjølv at eg har begrensa bærekapasitet. Det var ei erfaring eg gjorde meg på denne turen. Viss eg går saktare, kan eg nok greie å bære 15 kg, men det er eigentleg for tungt for meg viss turen er lang og/ eller tung. Det er eigentleg ei dryg innrømming å kome med, men eg veit og at det arbeidet som krevst for å styrke ryggen, det vil seie mykje styrketrening,.... eg er ikkje der... eg trur ikkje eg maktar...

Viss du som les dette, lurer på om Fjelltid kan vere eit nettsamfunn for deg, bør du absolutt melde deg inn på denne linken og sjekke det ut nærmare.

Mine eigne erfaringar med å vere på tur med Fjelltid som arrangør, er veldig positive. Som eg nemnte sist, burde alle ha ein gledesgut å gå saman med på tur. Som eg skreiv, veik han mesta ikkje frå mi side, for eg skulle opp - alle som ville til topps, skulle få kome seg til topps, og der var turleiarane påkopla for å motivere og hjelpe til. Eg synest det var ei utruleg god turoppleving. 

Eg må ta ei lita episode heilt på slutten av turen vår. Klokka var bikka 18, og vi var ikkje nede enno, og middagen var kl. 18.30. "Så kjekt at vi kjem fram rett til middagen", sa gledesguten Jarle. "Vel, eg kunne no gjerne tenkt meg ein halvtimes beinstrekk først", var min tørre kommentar tilbake. "Men eg prøvde berre å vere positiv og sjå det gode i det", kom det muntert tilbake frå Jarle :)

Viss du og treng ei slik god turoppleving, er mi klare oppfordring å melde deg inn (det er gratis), og hiv deg med på tur. Eg tvilar på at du vil angre :) Fjelltid er ein gjeng turglade menneske som ønsker at endå fleire skal bli turinteresserte!

Turblogg: Så var det dags for Snøhetta!

Helga 2.-4. august var eg på helgetur til Snøheim med nettsamfunnet Fjelltid. Laurdag var det dags for tur til Snøhetta. Eg tenker fortsatt på "Ingen grenser"-gjengen som gjekk dit.

La det vere sagt med ein gong: Eg har utruleg stor respekt for den turen "Ingen grenser"-gjengen gjorde frå svenskegrensa til Snøhetta. Der gjekk lamme, kortvokste, blinde, døve med meir oppover den steinate ura, og det var berre avslutninga på turen! I ettertid kan eg seie eg bøyer meg i støvet for dei!

Laurdag 3. august: Klart for tur til Snøhetta. Då eg vakna ikkje heilt utkvilt etter ei kald og delvis sømnlaus natt i teltet, var det berre å krype ut og tenke positive tankar. Eg skulle til Snøhetta! Det har vore eit mål i fleire år - eigentleg sidan eg såg "Ingen grenser" på TV. Viss dei funksjonshemma deltakarane greidde å kome seg opp på toppen, måtte no eg og greie det!

Eg laga niste og tok med dei mest nødvendige tinga: Regnklede, stilongs, tjukk og tynn fleecejakke, mat, drikke og kamera. Kan ikkje gå på topptur utan skikkeleg kamera! 

Eg hadde aldri vore så høgt i fjellet før, så det var ikkje heilt godt å vite kva som var nødvendig og ikkje. Veret skiftar fort, heiter det, men det betyr vel begge vegar - både bedre og dårlegare?!

Det var ganske bra med sol og ein heilt ok temperatur då Fjelltid-gjengen starta turen kl. 9. Eg gjekk berre i ulltrøye og turbukse (vel å merke den varmaste), men mange gjekk i t-skjorte og litt lang shorts.

Det låg til rette for ein fin tur opp til Noregs høgaste fjell utanfor Jotunheimen.

Tidleg morgon og klar for tur! 

Snøheim som utgangspunkt gir eit vell av turmoglegheiter!

Så var vi startklare frå Snøheim. Her var det berre å finne ein høveleg plass i gjengen for å ha nokon å gå saman med. Mi mistru var om nokon gjekk så sakte som eg veit eg går.

På den nedste delen av stien går ein forbi restane etter gamle Reinheim fjellhytte. Seinare vart ho bygd opp att eit godt stykke nærmare Kongsvoll. Ein må og over ei elv. Og NB! NB! Det er der du må fylle opp vassreservoaret for turen! Det er ganske mange steinar lagt ut i elva for å komme seg over, men ein må likevel passe seg så ein ikkje plumpar uti eller blir våt.

Etter eit lite stykke til kjem ein til ei eller anna slags hytte. Her venta dei raskaste på oss saktaste, og det var fotografering av gjengen.

For å seie litt om Fjelltid: Det er sosialt nettsamfunn som har eksistert i fleire år, først under namnet Fjelldate, før det endra namnet til Fjelltid. I førsten var nok meininga at ein skulle finne nokon å ha ein date i fjellet med eller ein date med fjellet, men som Fjelltid har det vorte ein arena på nettet å møte andre fjellinteresserte. Så har det blitt stadig fleire turar administratorane arrangerer. I starten var det mest Rondane, Valdres og Hardangervidda. Så var nok eg ein av dei som klaga og sa det måtte komme turar litt lengre nord og, og no trur eg dette var den tredje turen dei hadde til Dovre. For meg var det første tur saman med Fjelltid. Det er ein god ting å møte andre som og likar å gå i fjellet. Gjengen som var samla denne helga var i alderen frå 20-åra til 60-åra.

Så starta sjølve stigninga. Frå Snøheim til Snøhetta er det omlag 800 høgdemeter og heile vegen går på stein, stein og atter stein! Det er veldig godt merka med både sommarrute og vinterrute (truleg mange som går på ski frå Reinheim). På bildet under ser ein både litt av merkinga og stien frå Snøheim.

Etter kvart vart vi ei firergruppe som gjekk bakerst og danna baktropp - nokon må ta den rolla og! Og vi heldt følge heile vegen både opp og ned! Jarle veik knappast ein tomme frå meg, og det var utruleg trygt og godt - eg er slettes ikkje vant til ei slik steinvandring. Og etter kvart vart ikkje veret det beste heller. Jarle kallar seg for hyggeleg skuld for "gledesgutt", og eg tenker alle burde ha fornøyinga med å gå tur saman med ein gledesgut! Turen blir så utruleg mykje trivelegare og lettare å gå.

Og dessutan var han utruleg snill. Eigentleg var ikkje sekken for tung, eg skulle greidd å komme meg opp med alt eg hadde pakka, men når han spør om eg treng litt sherpahjelp, seier eg ikkje nei.

Oppover og oppover bar det, og det var tungt til beina. Eg hadde velt dei største/ kraftigaste skoa frå Salomon denne helga, og dei vart delvis glatt då det begynte å regne. Eigentleg var dei nok litt tunge og gå i og, så dei andre turskoa mine hadde nok vore vel så bra på denne turen. 

Fortsatt var det blå himmel, litt sol og t-skjortetemperatur.

Ser du pipa som stikk opp frå fjellet midt i bildet? Det er toppen. Med andre ord - fortsatt eit godt stykke att. Viktig å ha godt med energiprodukt i sekken. Eg hadde med noko slags energisjokolade og eple (og for lite vatn...), og eple i tursekken er mitt beste tips. Det gir både energi og væske. Eg hadde delt opp epla i biter, slik at eg porsjonerte dei ut over heile turen. Boksen med nøtter eg skulle ha, låg att i teltet...

Snøhetta er ved foten inn i Sunndalsfjella. Åmotdalshytta ligg i Dovre kommune, men er eigd av Kristiansund og Nordmøre Turistforening. Først var plana mi å gå frå Jenstad til Snøheim via Loennechenbua og Åmotdalshytta saman med ein annan som skulle på weekenden, men det vart droppa, og eg er nok litt glad for det. Ein treng ikkje gå over Snøhetta for å gå frå Åmotdalshytta til Snøheim, men dei fleste gjer nok det. Det hadde blitt to dagsetappar på rundt 20 km kvar, og det er jo eit stykke...

Turen begynner å gi utsikt. Usikker på kor høgt dette er, men kanskje 1700 meters høgd.

For kvart skritt vi tar, begynner toppen å nærme seg. Det fine med turen er at kvart skritt gir nye høgdemeter, så ein kjem forholdsvis fort oppover i høgda. Og høgda på pipa som ein ser meir og meir av, er ein god målestokk på at ein nærmar seg.

Så kom eg endeleg fram til Snøhetta! Eg greide det. Men akkurat då var eg mest opptatt av å få i meg mat - ete lunchen med utsikt! Vi fekk ete maten vår i fred og ro, men ein av dei som kom opp ei stund før oss, fekk plutseleg selskap av ei svolta lita mus...

Her er videoen eg laga til direktesending på Facebook for å fortelje at eg var komen opp. Meld frå kor du går - både på lange og korte turar :D PS! Farga på lua var ikkje tilfeldig!

Så var det berre å gi seg i gang med fotograferinga! Og eg er jo ikkje flink på verken retningar eller stadsnamn. Men om eg ikkje tar mykje feil, skal ein kunne skimte Reinheim i det fjerne her.

Vesttoppen og Midttoppen.

Ein av dei andre hadde med hunden Theo, og han fall eg pladask for :)

Her går stien vidare til Midttoppen og Vesttoppen.

Ja, eg greide å komme meg opp - det var drygt, men bra!

Herleg utsikt, men eg skulle kome fram tidlegare. På ryggen foran beina går stien vidare mot Åmotdalshytta.

Nedover ryggen går stien vidare mot Åmotdalshytta. Det er vel og ein sti på andre sida av det bortaste vatnet ein ser.

Noko av det aller tyngste og drygaste med turen, var at veret skifta ganske ofte, og dermed måtte eg på og av med regnbuksa (og då + skoa). Elingane varte som oftast ikkje lenge, men eg var ikkje interessert i å bli våt. Det at det stadig kom regn, gjorde at steinane vart våte, og ein måtte passe ekstra på for ikkje å gli og ramle.
Veret skiftar fort i fjellheimen, men vi vart heldigvis ikkje overmanna av skodde.
Apropos det: Eg las ein artikkel på nett nettopp om ein av "Ingen grenser"-deltakarane som vart overmanna av uver på veg ned frå Snøhetta, og då måtte han og Lars Monsen overnatte i telt mens stormen rasa utanfor. Det er eg glad eg slapp å oppleve.
Eg har stor respekt for det "Ingen grenser"-gjengen fekk til. Kanskje vi ikkje er ofte nok takksame for det å vere funksjonsfriske og ha to bein som tar oss (mesta) dit vi vil?

Nytt livsmotto: "Det spelar inga rolle kor sakte du går, så lenge du ikkje stoppar" - Konfucius :)