Kor er kvinnene på festivalprogramma?

Maria Mena - ei sjeldan feminin rose i eit elles maskulint festivalprogram!

I helga hadde eg eit par trivelege dagar på Norwegian Wood Festival i Frognerbadet i Oslo. Dessverre var det kun ei kvinne som var trekkplaster på hovedscena! Det var fem dagar etter 100-årsmarkeringa for kvinneleg stemmerett!

11.juni markerte eg nokså sterkt her på bloggen at det var 100 år sidan vi kvinnene fekk ålmen røysterett i det politiske virket i Noreg. Samstundes etterspurte eg kor til dømes kvinnene på sokkel er - utan kronprinsesse Märtha, Wenche Foss og Grethe Waitz er det ikkje mange kvinner som har fått ein skulptur av seg sett på sokkel. Dessverre.
I helga syntes eg det var veldig tydeleg fråveret av kvinner i det musikalske rommet. Og la det vere sagt med ein gong: Sundag var Gramo Underwood-scena på festivalen vel besøkt av dyktige unge kvinner! Men på den store scena var det berre Maria Mena som fekk synge - elles var det dyktige karar "all over"! Men når eg medan eg skriv dette, sitt og ser på filmen om Ragnarockfestivalen i Holmenkollen i 1973, så er det ikkje så stor forskjell frå då til dagens stode!
Eg har for sikkerheits skuld gjort ein liten sjekk på nettsider til ei rekke festivalar - det vere seg kristeleg festival, jazzfestival, countryfestival og ymse lokale festivalar, og inntrykket mitt blir stadfesta over ei brei line: Kvinnene er i kraftig underrepresentasjon - for meg har det vore vanskeleg å finne ein festival som har fleire enn 20 % kvinner blant dei som står oppført som artistar. Og endå vanskelegare har det vore å finne ein festival som har ei kvinne som det framste trekkplasteret! Det finns heldigvis eit par heiderlege unntak, deriblant Laksefestivalen i Surnadal som har Bonnie Tyler.

Det er påfallande få kvinner som får formidla sin bodskap og lufta si røyst i sommar på dei mange scenene rundt om i landet. Eg skulle likt å vite kva som vert diskutert i dei mange festivalkomitear og festivalstyrer når knappast ei kvinne er invitert til nokon festival som eit toppnamn?!
Eg skal ikkje hengje heile argumentasjonen på det med stemmerettsjubileet - men kanskje nettopp derfor er det så påfallande kor lite verda har bevega seg dei siste 100 åra! Også på den musikalske sida!
I det politiske rommet og i styreromma er det krav om 40 % representasjon av kvart kjønn. Kvifor kan ikkje og dei ulike festivalstyra bli litt meir bevisst kven dei sett opp på ei alt frå kort til ei lang liste med namn på artistar?!

Det er vel kanskje ikkje så nøye, vil nokon meine. Men i likestillinga sitt namn vil vi vel ikkje ha ein musikkbransje som er 100 % maskulin? Kor er kvinnene som skal vere føregangspersonar for alle dei ungdommane som kjem etter oss? Det er trass alt slike festivalar som er ei av artistane sine viktigaste inntektkjelder sommarstid! Viss ikkje fokuset blir å få fleire kvinnelege artistar opp og fram på festivalscenene, er eg sterkt bekymra for kor mange kvinner som i framtida vil gå for å vere profesjonell musikarar og artistar! Gapet i mellom dei som er veldig kjent og dei som prøver å arbeide seg oppover i systemet i motvind trur eg vil bli gradvis større. Eg trur og at det vil gjere at stadig fleire kvinner vil ramle ned frå denne stigen nettopp fordi det vil - om ikkje noko endrar seg dramatisk - bli stadig vanskelegare å nå fram til eit større publikum!

Eg vonar eg tar feil i mine påstandar og framtidssynsing, men akkurat no trur eg dessverre eg har veldig rett!

Gratulerer med dagen, alle landets kvinner!

Har du hengt ut flagget i dag? Det er i dag som er sjølvaste kvinnedagen i Noreg! I dag burde alle vakre kvinner i by og bygd, ved fjord og i hei ha hengt ut flagget! I dag er det 100 år sidan vi kvinner fekk røysterett!

Ja, det er i dag det skulle vore kvinnedag! I dag har alle landets kvinner god grunn for å hengje ut flagget og markere takksamheit til dei kvinnene som rydda veg i vellinga for oss på begynninga av 1900-talet! Ein skal ikkje gløyme at det første forslaget om kvinneleg røysterett vart stemt over allereie i 1890. Før det endeleg vart vedtatt i 1913, var temaet røysterett til alle opp til handsaming i Stortinget 15 gonger! Sjølve grunnlovsendringa var det røysta over ni gonger før ho vart vedtatt.

Noreg var det fjerde landet i verda som fekk stemmerett! Australia, New Zealand og Finland var før Noreg. Det kan vere verd å kaste eit blikk tilbake på Noreg for rundt hundre år sidan!
På den tida var landet blant dei fattigaste i Europa. Tyskland hadde nokre år før begynt å byggje opp hæren sin. Det var ei stadig auke av uro over heile verda - både i Amerika, Europa, Afrika og Asia, spesielt Kina. Berre tre dagar etter at det norske Stortinget hadde vedtatt stemmerett til kvinnene i 1913, braut den andre Balkankrigen ut berre åtte månadar etter den første - det som av mange har vore omtala som det urolege hjørnet av Europa! Opptakta til første verdskrig var i gang!
Det viktigaste kravet bak ønsket om stemmerett til alle i Noreg, var betre sosiale og økonomiske rettigheiter. Sjølvsagt skapte dette skarpe kantar mellom frontane. Fredrikke Marie Qvam var den framste talskvinna for utvida stemmerett, og ho prøvde og å få dette spørsmålet inn i folkeavstemminga om unionsoppløysing i 1905 - utan å lukkast! I etterkant vart det på Qvams initiativ samla inn 300 000 underskrifter frå kvinner over heile landet som støtta eit sjøvstendig Noreg! Den samme Qvam var og ei av foregangskvinnene som etablerte Norske Kvinners Sanitetsforening like før unionsoppløysinga!
I 1907 vart stemmerett for kvinner endeleg vedtatt, noko som førte til at Anna Rogstad stilte som første kvinnelege vararepresentant på Stortinget i 1911. Heilt over var ikkje kampen, og sjølv om formannskapslovene opna for kvinneleg stemmerett, vart ikkje dette grunnlovsforslaget vedteke i 1911 heller. I 1911 skjedde det imidlertid ei rekke andre hendingar som var viktig i kampen for kvinners rettigheiter. Elise Seim vart den første kvinnelege sakførar i Høgsterett. Den internasjonale kvinnedagen vart innført 8.mars. 17.mars møtte Anna Rogstad som første kvinne på Stortinget. Tre veker seinare vart det stifta ei kvinneleg fagforeining som hadde sommarferie som sitt framste krav!
11.juni 1913 vart det altså fleirtal for stemmerett for alle menn og kvinner over 25 år i Noreg! Ein lang kamp fekk ein lukkeleg ende!

Det kan vere interessant å sjå litt på korleis det står til i Noreg hundre år seinare! For samme dag som denne 100-årsmarkeringa finn stad, vert følgjande melding publisert: Berre 65 av 171 toppkandidatar til årets stortingsval er kvinner - og det er 4 % færre enn for fire år sidan! Fortsatt er det vanskeleg å få kvinner til å delta i samfunnsdebatten! Til trass for at talet på kvinnelege ministrar er høgt, har det fortsatt vore berre ein kvinneleg statsminister i Noreg! Både Island, Israel og Pakistan låg langt føre Noreg i denne kvinnepolitiske revolusjonen! Og som Aftenposten skriv i dag: Fortsatt fins det mesta ikkje kvinner som har fått plass på ein sokkel som statue!
Derfor vonar eg mange kvinner (og menn) har hatt flagget ute i dag og markert denne viktige åremålsdagen! Vi treng kvinner som går foran - vi treng kvinner som taler kvinners saker - vi treng det kvinnelege engasjementet!

PS! 3.november bør kvinner over heile verda gå saman om ei storstilt feiring! Då er det 100 år sidan bhen vart patentert! Ikkje så heilt uvesentleg hending det heller!!! DS!

Gratulerer med dagen, damer!

Eit litt meir nyansert syn på feminismen

For somme er det kanskje dagen derpå! Det er iallfall dagen etter kvinnedagen, og det er muleg å jenke ned kraftutbrotet mitt i går til eit litt meir nyansert syn i dag!
Eg fekk - heldigvis - nokre tilbakemeldingar på innlegget mitt, men det var på facebook, så det var ikkje alle som kunne lese dei.

Sjølvsagt ser eg trekk ved den feministiske ideologien som er viktige i samfunnet! I følgje Wikipedia handlar feminisme om å definere dei grunnleggjande politiske, økonomiske og sosiale rettar for kvinner (omsett frå den engelske utgåva), og eg vonar verkeleg det ikkje fins kvinner som meiner det er uviktig! Og sjølvsagt ser også eg at spesielt vi i den vestlege verda har ein kamp å ta for våre medsøstre i andre delar av verda! At ein stiller på lik linje som menn i utdanning og arbeidsliv er faktisk viktig!

Grunnen til at eg tek fram dei store bokstavane, slik eg gjorde i går, er ganske enkel! Eg liker ikkje den måten dei sosialistiske feministane har lagt sin hevd på dagen gjennom måten dei definerer den som sin!  Og eg meiner verkeleg at eg ikkje liker at andre kjem og skal nærmast tre ned over hovudet på meg si meining om korleis eg skal løyse mitt familieliv! Akkurat så eg ikkje hadde nok bekymringar i frå før... Og akkurat som at eg er så "haulaus" at eg ikkje kan å tak meg av borna mine!

Det som er spørsmålet, slik eg tenkjer det, er: Kan ein ha ein politisk nøytral kvinnedagmarkering? Kan ein fokusere på dei viktige sakene som treng fokus utan å farge det enten raudt, blått, grønt eller gult? Kan ein feire kvinna og hennar plass og rolle i samfunnet utan å skulle finne ei eller anna barrikade å stå på?
Her trur eg svaret er ja! Men då må det vere det som er agendaen! For slik kvinnedagen markerast i dag, er det ei fortsetjing av det raudstrømpene starta på på midten av 70-talet. Slik det framstår for meg, er deira agenda å fortelje at dei veit det som er den fulle sanninga for alle!

Det er denne framstillinga eg ikkje liker! Og ikkje minst det at mange raudstrømper trur dei må framstille sine feministiske meiningar på ein så utruleg banal og vulgær måte! Kvifor må Helle Gannestad kalle kronikken sin i studentavisa Universitas denne veka for "Feministfitter"? Fann ho ikkje noka betre ord å beskrive si "heilage tru" på? For meg er ei slik vulgærbeskriving å trampe på kvinna og hennar seksualitet meir enn å heidre! Og det er nokså langt i frå den feminismen eg vil identifisere meg med!

På same måten er det einskilde som blir trekte fram i debattar og slikt for å tale kristenfolkets sak, og det er ofte kristne som eg ikkje identifiserer meg med! Og det gjer det vanskeleg å kalle seg kristen! Eg vil ikkje bli sett i same bås som dei som framstiller det å vere kristen og det å ha ei kristen tru på ein anleis måte enn det som kjennes rett for meg!

Tilbake til Wikipedia: I går skreiv eg det eg kalte eit antifeministisk innlegg! I følgje Wikipedia er antifeminisme det å vere fiendtleg innstilt til seksuell likestilling og til forsvar av kvinners rettar. Ut frå den definisjonen er eg nok ikkje spesielt antifeminim, for eg og vil gjerne bruke mi politiske rolle til å tale varmt for kvinners plass i samfunn- og yrkesliv! Men eg blir antifeminim i møtet med sosialfeminismen! Eg er fiendtleg innstilt til måten sosialistane framstiller feminismen, fordi i det rommet er det ikkje plass for dei mjuke verdiane! Og det er dei mjuke verdiane eg vil framheve - og det kan på mange måtar reknast som antifeminint!

Ei antifeminisitisk helsing på tampen av kvinnedagen!

I dag tenkjer eg å skrive eit skikkeleg anti-feministisk innlegg! Eit anti-kvinnedagen-innlegg!
Eg vart så provosert av å lese kva barne- og likestillingsminister Inga Marte Thorkildsen har uttalt:

"Man kan si det er like verdifullt å gå hjemme med barn som å jobbe – men det er det ikke." (Intervju i Aftenposten)

Eg blir matt av mindre altså! Dette er altså SVs kronprinsesse si helsing til oss damene på denne kvinnedagen! Hennar hjartesukk er at vi kvinner faktisk ikkje skjønnar kva som vil skje om vi vel å vere heime litt meir med ungane og vel bort arbeidet for ei stakka stund. Stakkar meg som har berre - og det er heilt sjølvvalt - 80 % stilling! Eg skjønnar ikkje kva dei siste 20 prosenta vil utgjere i uoverskueleg framtid! Fortel denne ministeren til meg! Eg mistar pensjonspoeng, eg har naturleg nok lågare løn enn om eg har fulltidsjobb, det blir det mindre feriepengar av - og ikkje minst: Eg yter mindre til staten enn det som godt er! Ergo: Eg må vere ein skattesnytar og unnasluntrar - viss eg skal forstå denne ministeren rett!

Men eg kan fortelje den godaste barne- og likestillingsminsteren kva eg veit om mitt liv og kva mine val har å seie for meg og mine born:

* Ja, eg er aleine med to born

* Eg har 12 mils arbeidsveg kvar dag

* Pendlinga 4 dagar i veka kostar meg rundt 2000 kr/ månad berre i drivstoff

* Eg har vore sjuk, og fulltidsarbeid medfører meir stress som gjer meg meir meir utsett for meir sjukdom

* Eg har valt å gå i gang med eit masterstudium, og det gjorde eg medan eg var sjuk!

Ved å velgje fulltidsarbeid vil eg sjølvsagt

* Få såpass mykje meir i løn at det hadde sikkert svara seg økonomisk

* Køyrt 12 mil dagleg fem dagar i veka som eg ville brukt 10 timar 

* Vore mykje meir sliten

* Hatt mindre tid til å følgje opp barna mine

* Og definitivt mindre tid til å følgje opp meg sjølv!

Barne- og likestillingsminister Inga Marte Thorkildsen seier altså til meg at eg må tenke meg om, for det har store konsekvensar for meg å arbeide redusert! Ja, det er visst og sikkert! Viss ho kan fortelje meg kven som skal tak seg av ungane mine når eg på grunn av at eg overga meg til fulltidsarbeidet på grunn av hennar press, med alle dei tidsmessige utfordringar det vil vere, så skal eg vurdere det. Vil ho skrive ut ein sjekk eg kan bruke på husmorvikar? For eg vil ikkje ha tid til å kunne skjøtte både heimen, arbeidet, som altså er lærar på vidaregåande med alle dei tidsmessige utfordringar det er, og mi eiga og barna si fritid, så ein husmorvikar vil vere kjærkommen! 

Problemet er berre at i Thorkildsen si verd, så finnes det ikkje rom for husmorvikarar! Folk har ikkje råd til å bruke tusenvis av kroner på at ein slik person skal vere fulltidsengasjert - og kven vil arbeide for luselønn? Folk arbeider ikkje for knappar og glansbilete lenger, og i Thorkildsen si verd skal ein berre arbeide fulltid! Det vil vere eit prosjekt berre dei rikaste har råd til å gjere noko med - vi andre vil vere akterutseilte!

Reknestykket heng med andre ord ikkje på greip, og eg kjenner eg blir mektig provosert av desse sosialistfeministane som liksom skal vite best og setje seg til doms over dei vala vi vanlege dødelege gjer! Eg blir provosert av at andre meiner at ikkje eg skal vite best og ta dei beste vala for meg sjølv og borna mine! Hadde det vore slik, hadde eg heller latt vere å få barn! Eg vil ha meg frabedt denne innblandinga! Hadde det vore noko tak i Inga Marte Thorkildsen, så hadde ho i stedet gjort eitkvart for å få innført maksimumspris på SFO, slik det er på barnehage, slik at ein ikkje må arbeide seg i hjel for å finansiere den SFO-plassen ein må ha til borna sine for å kunne rekke å arbeide så mykje som Thorkildsen vil at ein skal gjere!

Ser verkeleg ikkje likestillingsministeren at det er alt dette maset som gjer at skilsmissetala blir berre høgere og høgere?! Stadig fleire familiar opplever brot i det daglege familielivet, og alt for ofte er det faktisk stress og tidsklemme som er den viktigaste årsaken til at det skjer! Den stadige runddansen rundt gullkalven medfører sjeldan noko godt med seg! 

Eg vonar verkeleg det blir regjeringsskifte til hausten! Stort verre enn det som regjeringa har lira ut av seg i det siste, kan det ikkje bli! Viss ein les ein typisk mammablogg av 2013, så handlar dei om at ein må få meir tid frigjort for å få vere ein god forelder! Det skrikast ikkje etter høgare løn og meir arbeid, men det motsette! Nettopp derfor er eg optimist med tanke på haustens val! Vi er stadig fleire i dette landet som skrik etter ei endring: 

GI OSS MEIR TID TIL Å VERE SAMAN MED BARNA VÅRE! GI OSS MEIR TID OG HØVE  TIL Å FÅ VERE EIN GOD FORELDER OG HA EI TRYGG RAMME RUNDT FAMILIELIVET!

Eg kjem aldri til å definere meg inn i den sosialistfeminismen som femner om kvinnedagen! Og nettopp derfor vil du aldri - ALDRI - høyre meg gratulere ei kvinne med dagen 8.mars! Eg blir aldri feminist - er eg ikkje bra nok som den kvinna eg er, så får det berre vere!