Turblogg: Terningkast 6 for fottur til Synnåhaugen

No har det vore lenge stille frå bloggen min, og det er på tide å vekke han opp etter ein lang vinterdvale. Det gjer eg med å fortelje om den flotte turen eg gjorde i dag :)

Som nokon kanskje veit, har det siste halvåret vore langt og vanskeleg - først og fremst fordi pappa døydde. No prøver eg å ta meg ut av vinterdvala - sola har trass alt kome på huset mitt - og då må eg starte å fortelje om dei fine turane som ligg rett foran beina på deg - klare til å bli gått.

NB 8. feb: Etter innspel på Facebook, har eg endra tittelen og innhaldet i teksten til det rette namnet på staden, nemleg Synnåhaugen.

I dag fekk eg endeleg moglegheit til å gå turen opp til det som heiter Synnåhaugen. Denne turen står ikkje omtalt i Morotur-appen, og dermed ikkje lett å vite om for den som ikkje er så kjent. Så derfor skal eg fortelje om denne turen.

Og turen startar frå Viklandet Trafostasjon på Viklandet. For å komme dit, må du følgje skiltinga Viklandet på sunndalssida av Øksendalstunnellen. Køyr fire-fem kilometer oppover bakkane til du kjem til det lille skiltet om at trafostasjonen ligg opp til venstre. Køyr oppover til du kjem til bommen og parker på parkeringsplassen der - ikkje køyr gjennom bommen.

Her startar du å gå.

Frå bommen går du oppover mot trafostasjonen, og like før du kjem fram, får du auge på spor i snøen på høgre sida av vegen. Det viser seg å vere ein særdeles velgått sti. Turen er veldig populær, og eg har sett mange bilde som er lagt ut frå turmålet. Stien går rett inn i skogen og tar deg oppover og bortover. For eigen del vil eg seie at eg kjende turgleda kom umiddelbart som eg gjekk :)

Nokre ord om temperaturen: Heime var det rundt -10 grader då eg drog, og eg let Prins få vere heime. Då eg kom fram til parkeringa, var det gått ned til rundt -7 grader, og eg begynte å angre på at eg tok blå og kald-antrekket i staden for gul og kul-antrekket... Eg rekna med det ville bli for varmt. Heldigvis gjekk det over all forventing.

Når snøen er borte, skal det vere ein varde her som viser
at stien opp lia startar her.

Etter nokre minutt er ein på øversida av trafostasjonen, og det
begynner å bli utsikt.

Den lettgåtte og finttrakka stien smyg seg oppover lia - det er berre ein plass som er skikkeleg bratt, elles er det veldig fint terreng. Det er rett og slett merkeleg eg ikkje har gått her før.
Undervegs treff eg fleire kjende, blant anna nokre trivelege eks-nessetgjeldingar, og vi var einige om to ting: For det første er dette ein tur fleire må få vite om (krev frå underteikna: No må turen få plass i morotur.no!). For det andre var vi einige om at dette minner om det vi var vante med heimefrå - turar i skogen på lette stiar. Det er noko eg saknar i Sunndal - det er veldig få skikkelege skogsturar, slik som denne.

Det med sola er jo eit evig tilbakevendande spørsmål, og noko av det viktigaste med turen var å sjå sola. Men slik sola står no, var eg ein halvtime for sein til å få utnytta solskinnet. Så akkurat no enno, bør ein ikkje kome opp til turpunktet seinare enn kl. 12.30, då har ein over ein halvtime att med sol.

Og då er vi over på spørsmålet om kor lang tid ein bruker på å gå opp til Synnåhaugen? Eg i mitt tempo - og då har eg trekt frå alle gongane eg stoppa for å snakke med folk - trur eg brukte rundt 45 minutt frå bilen, eller 35 minutt utan stopp. Det er med andre ord ikkje ein spesielt lang tur, men det er rundt eit par hundre meter stigning.

Eigentleg overraskande lite snø.

Her nærmar eg meg toppen - nokre hundre meter igjen :)

Motsett veg - på veg nedover.

Tenk å kunne gå sola i møte på denne måten <3

Så endeleg kom eg opp til det som er Synnåhaugen. Der er det ei lita hytte og eit fantastisk nybygd "viewpoint" - utsiktspunkt. Det var jo det som gjorde det så kjekt å komme fram til turmålet. Rett etter meg kom det fleire gåande, og av han eine fekk eg vite at utsiktspunktet var bygd sist haust. Eg fekk og vite at om sommaren kan ein sjå stien vidare som går til Grønnsletta (tidlegare stikk ut-mål) og stien opp til Hammartoppen. Av ein annan fekk eg vite at eg var på rundt 500 meters høgd. 

Ein sjølvie må ein sjølvsagt ta - i blå og kald-antrekket :)

Hytta veit eg ingen ting om, men det er eit lite krypinn kor ein kan sitte og spise nista si. Det er ein vedomn og ei lita gassplate i hytta, og ved sidan av døra, er det ved ein kan bruke.

Mange plassar er postkassa avvikla av smittevernomsyn,
men eg synest det er kjekt å skrive seg inn i turboka (og eg 
trur koronaviruset kollapsar i kulda...)

Tatt frå baksida av hytta.

Eit lite glimt inn i hytta.

For å ta ei kort oppsummering om korfor du bør gå denne turen:

- Det er ein veldig fin, lettgått tur i Guds frie natur.

- Enn å gå ein slik fin tur i skogen :) Som han sa, ein av dei eg møtte: Det er jo som å gå på stuegulvet.

- Og den fantastiske utsikta som møter deg når du kjem fram! Og eit veldig fint utsiktspunkt!

- Og mi oppfordring til slutt: Denne turen bør bli heilårs- stikk ut!

Sjekk den utsikta!!! Skikkeleg fin utsikt!

Dette er absolutt ein tur eg vil gjere fleire gonger - både vinter og andre tider av året :)

Mandag kveld på Synnåhaugen. Hovudlykttur dit var supert!

Turblogg: Når ein har fjellet for seg sjølv!

Mesta 2,5 km i berre bratt oppoverbakke er ikkje berre langt, det er VELDIG langt! Torsdag hadde eg fjellet heilt for meg sjølv på veg til Vettajellet.

Der oppe ligg turmålet: Vettafjellet i Sunndal.

Det var eigentleg ei litt forunderleg oppleving. For meg var denne turen likevel ei slik trening eg trong: Å vise meg sjølv at eg kan gå på harde turar åleine.

Men la meg fortelje om turen frå starten av.
Eg køyrde opp til parkeringa øvst på Viklandet. Dette er langs den gamle gjennomfartsvegen mellom Sunndal og Øksendal. I følgje informasjonen på Stikk ut-sida, ligg denne parkeringa på 234 meters høgd. Dermed blir høgdemetra som skal forserast på turen 735 meter. Vettafjellet er nemleg 969 meter høg.

Her er skiltet som viser at stikk ut-turen startar her. Det går rett inn i skogen.

Turen startar ved stikk ut-skiltet på parkeringa, og turen går rett inn i skogen. Ein ser ganske greit kor ein skal hen. Frå parkeringa ser ikkje toppen spesielt høg ut, men jammen går det oppover og oppover ja. Det første stykket av turen går gjennom skogen på ein fin sti som akkurat no er heilt tørr på grunn av det fine veret. Når ein kjem opp til dei store mastene, dei som ein frå Sunndalsøra ser opp mot horisonten, er ein stort sett over tregrensa. Då endrar strukturen på stien seg, og resten av vegen er det mykje sand og stein, og eg er glad eg har stavane som dreg meg oppover.

Berre dumt å sjå seg tilbake når ein skal på topptur. Men stigen i skogen er tørr og fin.

Og med blikket vendt framover, går det oppover og oppover.

Etter ei stund treff ein på mastene.

I teksten på Moroturs sider (her) står det at turen går i "forholdsvis bratt terreng, enkelte bratte parti". Men eg kan fortelje at det er bratt heile vegen. Det går oppover heile vegen, og det er ingen parti kor det er naturleg å hente seg litt inn eller slakke ned litt.

Det er  kor forskjellig stigen kan opplevast i oppover- og nedoverbakke. Då eg gjekk opp, verka ikkje stigen så vanskeleg å gå, det var blant anna fordi eg hadde stavar. Eg går aldri slike bratte turar utan stavar (det er eitt av mine beste turtips for den som slit med å komme seg oppover). Då eg gjekk ned att, fortona det seg heilt annleis. Då vart eg meir i tvil om kor eg skulle gå, og måtte gruble meire, for å vere sikker på at eg ikkje trakka feil.

Her tenkte eg ikkje på oppovertur at det kunne vere ekkelt å gå nedatt. Best å vere obs i dette området høgt oppi.

Dette området kan og vere ekkelt å gå nedover, men ikkje så ille oppover.

Nærkontakt med høgspentmasta.

Oppe ved den første masta kjem den første skikkelege moglegheita til å sjå på utsikta bortover mot Opdøl og Flå og innover mot Sunndalsøra. Men endå finare blir utsikta når ein kjem lengre opp.
Eit stykke oppi skil stigen og mastene lag. Dei er ganske gigantisk store, og ein går og under ei av dei. Vidare går det oppover og oppover, og ein begynner å tenke om ein ikkje er oppe snart. Og jada, på eitt eller anna tidspunkt kjem ein opp - i blant kan det kjennast uendeleg lenge.

Utsikt mot Opdøl og Ålvundeid.

Utsikt mot Sunndalsøra.

Herleg! Snart oppe!

Så endeleg begynner eg å skjønne at eg nærmar meg toppen, og forventninga til utsikta stig. Eg har nemleg sett bilde frå toppen, og det er ei nydeleg utsikt i mange retningar, blant anna rett ned i Øksendalen.
I tilfelle det var kald vind på toppen, åt eg nista før eg kom opp. Shortsen hadde eg allereie skifta ut med langbukse, og på toppen måtte eg fram meg regnjakka og, sidan den er vindtett. Med andre ord Eg hadde brukt fornuft då eg pakka sekken, men eg hadde gløymt noko til øyrene.

Eg brukte tre timar opp. Då brukte eg tid på å ha eit matstopp og. For meg er det viktig å bruke den tida eg treng, slik at eg ikkje slit meg ut. Då blir turen rett og slett utriveleg. Ned over brukte eg noko kortare tid.

På toppen konsentrerte eg meg om å sjå på utsikta og finne boka eg skulle skrive meg inn i. Og den var faktisk ikkje heilt opplagt kor var. Så eit tips til dei som styrar med merkinga er: Hugs å sette opp stikk ut-merket på den varden kor boka ligg, eventuelt å merke varden med Vettafjellet.
Og dette var utsikta som møtte meg på toppen:

Utsikt ned til Øksendalsøyra og utover Sunndalsfjorden.

Ein større del av Øksendal. Rett over dalen er mitt neste mål - Prestegardssetra.

Resten av Øksendalen. Ein kan sjå omtrent opp til Brandstad, som er den øvste garden.

I den største varden, den næraste, ligg postkassa med stikk ut-boka og Øksendal ILs turbok.

Det var litt vanskeleg å få auge på postkassa med ein gong.

Jepp! Stikk ut-koden registrert!

Mens eg enno er på toppen av Vettafjellet, kan det vere greit å nemne at det er ikkje berre den stigen eg gjekk ein kan gå for å komme til toppen. Ein kan starte lengre borte på Viklandet og gå i frå garden Børstølen opp til Vikskaret, for så å vende mot høgre utover mot Vettafjellet. På den måten kan ein lage det til ein kjekk rundtur i staden for å gå opp og ned same plassen. Sidan eg ikkje er kjend i området, var ikkje det eit alternativ for meg.

Så var det berre å gi seg på nedovertur att. Når eg kjem ned i skogen att, blir eg påmint om kva sesong vi er på tur inn i: bærsesongen. Blåbæra er mesta heilt moden, men det manglar litt på smaken enno.
Eit stykke nede i lia finn eg ein stein eg kan kvile litt på. Og mens eg sitt der med sekken ved sidan av meg og kikkar over fjorden mot Sandvikdalen, kjenner eg meg nett som dronning Sonja på den nye statua av ho - kor ho kviler på ein av sine mange turar med sekken ved sidan av. Og med 80-åringen i tankane kan eg rusle resten av stigen ned lia til bilen.

Snart moden blåbær :)

At det blir mykje blåbær bør vere berre ein av grunnane til å ta denne turen. At det er ei god fysisk utfordring er ein annan god grunn. Gleda over å komme opp og nyte utsikta er den tredje grunnen.
Men obs, obs! Ha med rikeleg med drikke, for det er ikkje tilgang til vatn på turen.

V for victory på Vettafjellet. Ein stor siger for meg å gjennomføre denne turen på eigahand.

Turblogg: Takk for i år, kjære Stikk ut!

Så stod eg igjen der eg stod nøyaktig eit halvår tidlegare og gjorde første innsjekk i årets stikk ut-sesong! Den første skal bli den siste, og den siste skal bli den første, heiter det i skrifta. Tusen takk, Stikk ut, for gode turopplevingar dette halvåret <3

Posten på Leikvin på Grøa rundt kl. 23 31.oktober. Siste innsjekk i stikk ut-sesongen 2016.

Eg fekk meg eit realt sjokk då eg svært nøgd gjorde første innsjekken på Leikvin her på Grøa. Kl. 00.10 natt til 1.mai var det fleire som allereie hadde vore supereffektive, og hadde både sju og åtte innsjekkingar...
Jaja, no skal eg ikkje dvele med dei som lot stikk ut gå til hovudet, for til meg var det viktigast at den gjekk i beina :) Og tenk om eg hadde visst kor bra sesong det skulle bli! Visst prøvde eg å konkurrere med andre, men til sjuande og sist var det meg sjølv eg konkurrerte mest med.
Derfor er det no på tide å ta ei oppsummering av Ingunns favorittstikkutturar i år. Og for å oppsummere sesongen generelt:

FOR EIN SESONG!

Så bra at eg ikkje visste på førehand om alle dei fine turane eg skulle gjere i løpet av dette halvåret! Eg begynte strategisk med flest grøne turar supplert med nokre blå, så det var først langt uti juli eg begynte med dei raude: Legg ikkje ut på langtur utan trening. Og eg fekk rett og slett heilt dilla på å overgå med sjølv... Totalt vart det seks stikk ut-turar og ein anna tur over 1000 meter (då reknar eg ikkje Håkodalsvatnet, sidan turen har ei stigning på omlag 300 høgdemeter), tre turar på 8-900 meter, og ein haug med turar til toppar som er lågare. Totalt vart det 79 forskjellige turar og 137 innsjekkingar - det vart ein 218.plass, så det var litt dårlegare enn målet.
Det er mange turar som burde vere på lista, men dette er eit strengt utval av dei turane som gjorde meg mest glad og yr av begeistring :)

Dette er resultatet av Ingunns uhøgtidelege kåring av dei likaste stikk ut-postane:

9. Hufatet (Tingvoll)
Den turen var eigentleg hard, er litt overraska over at han er merka blå, for han er tidvis ganske bratt. Men turen vart ei utruleg oppleving med nydeleg solnedgang bak Reinsfjellet. Eg skreiv om turen i bloggen i september.

Anne Grete har eg hatt fleire fine turar med dei siste månadane, men Hufatet var den første turen vi hadde saman.

Hufatet var ei flott oppleving ein vakker augustkveld!

8. Myrsetvarden (Nesset)
Myrsetvarden er ein heilt kurant tur å ta. Eg gjekk turen ein gong i fjor, og gjekk han igjen i slutten av juni, og tenkte at det er ein fin kveldstur å ta. Eg brukar omlag ein time opp dit. Men den kveldsturen bror min og eg hadde kvelden før eg skulle bli tindebestigar (altså på Blåfjellet), var ein real "højdare". Ein fantastisk solnedgang bak Reinsfjellet er eit herleg minne å ta vare på gjennom vinteren. Den turen omtala eg i same teksten som eg skreiv om turen til Blåfjellet.

Myrsetvarden rundt kl. 22.30-22.45 ein julikveld.

7. Svartvassbu (Nesset)
Tenk at eg som har vakse opp ved Eikesdalsvatnet ikkje hadde vore meir enn ein gong før på Svartvassbu - som i praksis ligg like borti sneia! Og det var meir enn 30 år sida den turen vi svinga innom der på veg frå Hoemsbu til Øverås. Turen vart ei fantastisk oppleving! Ikkje så rart med det fine veret som var i haustferien. Dette blir opplagt ikkje siste gongen eg fer innom Svartvassbu! Her bringer eg eitt bilde frå turen, men du finn fleire bilde i dette blogginnlegget.

På veg heim att frå Svartvassbu.

6. Kongelhjellan (Sunndal)
I "Sommeråpent" på NRK TV i sommar reklamerte eg for turen til Kongelhjellan. Den er ein utruleg høveleg treningstur som eg meir enn gjerne tar. Og utsikta ein har nedover dalen - like til sjøen 15 km lenger nede - er formidabel!
Her er linken til Sommeråpent 29.juli. Og her er linken til måneskinsturen eg fortalte om i innslaget på tv.

5. Gammelsetra/ Storklauva, Julsundet (Julsundmarka) (Aukra)
Grunnen til at desse to turane hamnar så høgt opp på lista, er rett og slett fordi den turen gav meg ein slik godfølelse som eg tok med meg gjennom resten av tursesongen. Mens eg gjekk der mutters åleine utan heilt å vite om eg var på rett stad, kjente eg kort og godt på ei turglede som kom innanifrå. Derfor må rett og slett denne turen, og hadde eg hatt god tid, hadde eg kunne gjort fleire turar samtidig, vere med på lista.
Den turen fortalte eg om i dette blogginnlegget.

4. Strengen (Surnadal)
Endå ein tur der eg kjente på ei ekstrem indre turglede! Ein tur ungar greier like godt som vaksne, og ei utruleg utsikt møter ein på toppen. Kjempetur som hunden min, Prins, og eg hadde saman ein fin haustdag i september. Les meir om turen til Strengen i dette blogginnlegget.

Utsikt frå Strengen på Kvanne i Surnadal mot fjella i Sunndal og Nesset.

3. Flånebba/ Smisetnebba (Sunndal/Tingvoll)
Desse to nabotoppane må dele plassen. To kjempefine turar til fjella kor grensa mellom Sunndal og Tingvoll ligg. Utsikt i mils omkrets og ei solid dose utfordring og oppleving! Ein kan gå til begge toppane på same turen, men det fekk ikkje eg gjort. Men neste år :)
Les meir om turen til Flånebba i dette blogginnlegget.

Flånebba: Første skikkelege toppturen - ein tur på omlag 1050 - 1100 høgdemeter.

På toppen av Smisetnebba.

Overgangen til Flånebba sett frå Smisetnebba.

2. Grønnfjellet/ Skåla (Nesset)
Lista er fylt opp med turar frå heimkommunen min, Nesset. Det får stå si prøve, for eg har verkeleg oppdaga Nesset som turarena i år! Grønfjellet/Skåla var ein slik tur eg verkeleg oppdaga, og som eg garantert skal gå fleire gonger -  både sommar og vinter. Eg skreiv om turen i dette blogginnlegget.

1. Bjørnsund
Dette var ein tur som var heilt annleis dei andre turane eg tok. Ikkje så rart at eg frå innlandet opplever det slik. Det var første gongen min ut til dette nedlagte fiskeværet på Romsdalskysten, men det blir iallfall ikkje siste. Neste år håpar eg og å ta turen ut til postane i Sandøy kommune. Eg fortel meir utfyllande om bjørnsundturen i dette blogginnlegget.

Nordre Bjørnsund sett frå fyret kor stikk ut-posten var.

Og vinnaren er: Bjørnsund! Eit fantastisk flott turmål - dette var dagen for å vere kortreist turist.

31.oktober kl. 23. Siste innsjekk i årets stikk ut-sesong der eg starta eit halvt år før:
Leikvin museum i Sunndal. Tusen takk for følget, kjære Stikk ut <3

Denne artige oppsummeringa fann eg på stikk ut-sida på Facebook. Det var som eg skulle sagt det sjølv!