Turblogg: Ein festdag for Prins - men ikkje for meg...

Det er ein dårleg vinter om vi ikkje er på skitur i Grødalen... Med andre ord: I fjor var ein dårleg vinter... Så derfor tok vi sats og starta skisesongen sist søndag. Prins var iallfall lykkeleg. Eg er litt meir amper...

Så vi starta heimefrå med retning Grødalen. Etter kvart som vi steig oppover i høgda, fekk vi sjå at det var område med ganske lite snø. Men vi skulle heilt inn til Vangshaugen, for der visste eg at det var nok snø.

På parkeringa på Vangshaugen var det meir eller mindre klart for å spenne på seg skia. Det var ikkje snø på brua, så det beste er å bære dei over til andre sida.

Så då var det berre å gi seg avgarde innover dalen. Det var ok føre i løypene, men på veg å bli litt vel skareaktig - litt for hard.

Grødalen er kjempefin fordi han er barnevennleg. Første gongen vi var på skitur der, var i 2005, hugsar eg - vi hadde bodd på Grøa i berre 1 1/2 år, og Ingvild var 2 1/2 år og sat i bæremeis. Vi var i lag med ei venninne og hennar dotter på 4 1/2 år. Mitt skiutstyr var ikkje brukt så all verda dei siste åra, og dei begynte å dra på åra... Eit stykke innover i dalen, skulle vi gå opp til ei hytte og sette oss å spise nista. Plutseleg var det eitt eller anna som skjedde, og eg ser ned, og eine skia har ramla av... Det var rett og slett skiskoen som var så gammal og porøs at han knakk rett over.... Då er gode råd dyre inne i fjellheimen... Heldigvis hadde vi med oss eit akebrett, så tilbake att til bilen, gjekk eg på ei ski og eit akebrett :D Her hadde det høvd godt med den videofilmen som vart tatt av seansen, men den veit eg dessverre ikkje kor er.

Prins var skikkeleg gira på å komme seg avgarde. Han var underernært på tur, og var kjempefornøgd med å få springe bortover snøen. Det er jo ikkje mange bakkar og ikkje nokon spesielt store bakkar, og i det som vel ikkje eigentleg var ein bakke, skjer fall nr. 1. Ok, tenkte eg - det skjedde fordi eg skulle prøve å filme Prins som halsa etter ungane...Altså, ikkje verd å gjere det igjen.

Like før hadde vi sett ei som kom køyrande i mot oss, ramle, og grunnen er på bildet under. Det er knapt med snø i Grødalen, og rundt bekkane tinast det fort. Denne hola er like ved avkøyringa til Alfheim, men på den løypa som er lengst bort. Så hugs å ha augene med deg når du er ute på ski - det er ein spesiell vinter.

Det er no fint i Grødalen :)

Vi hadde ikkje gått veldig langt frå det første fallet då eg ramla igjen... Tauet til Prins kom i mellom skia og meg på ein måte, og eg skjønte at no ville eg gå over ende. Og då eg ramla, kjende eg det reiv i av smerte på same plassen eg braut foten i august...

"No har eg anten brote foten eller forstua han noko grusomt", ropte eg til ungane, og Ingvild kom for å hjelpe meg opp. Det var kjempevondt.

Vi kom oss bort til gapahuken som er litt lengre inn. Den er kjempefin å ta ei pause ved. Ein kan fyre opp grillen, og det er og ski-Stikk ut-post. Så der fekk eg strekt ut og kvila foten. Eigentleg skulle alle saman gå vidare eit lite stykke til utover dalen, men eg kjente fort at det var så vondt, at eg ikkje kunne tenke på det.

Men først måtte det vere litt fotoshoot...

Fotoshoot!

Noko av det aller finaste med turen var å få eit glimt av sola. Ho var det lenge sidan eg hadde sett, og endå er det ei veke att til ho kjem på mitt hus.

Avslapning i gapahuken på Stortæla.

Fotoshoot!

Går du langt nok i den retninga, kjem du ned på Grøa. Men det er berre sommarstid.

Så måtte eg starte på vegen tilbake til bilen - eg trur det er omtrent fem km. Eg møtte nokon som gav meg nummeret til Raudekrossen, men eg vurderte det dithen at det hadde tatt to timar før dei kom om eg ringte...Så derfor gjekk eg vidare - og det gjekk sakte. To timar brukte eg på løypa frå gapahuken til parkeringsplassen...
Etter ei stund heime, var det tid for å ringe legevakta. Legen kunne ikkje sei om det var brudd eller ikkje, men anbefalte å dra direkte til røntgen i Molde. Det var ikkje berre brot - det var oppslått det brotet som eg fekk i august...!
Ja, så det var altså den skisesongen - kort og gale - det er vel tvilsamt om eg kjem meg ut på ski i påska. Dette var for sikkerheits skuld den første skikkelege turen eg hadde ut i naturen etter forrige beinbrot... Så det vart meir som ei sjuårs ulukke...! Så skal eg skrive blogg no framover, må det bli om andre tema, og det kan godt hende - den som venter, får sjå!
Vil du lese om då eg braut foten forrige gong, kan du lese om det her.

Nyttårsforsett: Eg vil bli meir lik Ari

Gjennom heile romjula har eg tenkt mykje på Ari Behn. Kor tragisk det var at mørkret skulle ta så makta over han at han velte å avslutte livet. 

Faksimile Dagbladet 27. desember 2019

I dagane etter Ari Behns død har godorda om han strømma på gjennom media. Noko av det som har gjort mest inntrykk, er å lese om korleis han var mot andre menneske. Han var ein som såg og anerkjente den han møtte, han hadde alltid eit godord på lager til andre, og han kunne hugse att folk etter mange år. Det har vore sagt i veka som har gått, at han skulle fått godorda om seg mens han levde. Det er jo alltid lettare å skrive ein nekrolog enn å tale rosande om ein som er i live.
I nyttårstalen snakka Kongen om akkurat dette. "Vi skal gjøre alt vi kan for å se denne (livs)kraften i hverandre og løfte den frem". Og så sa han dei fine orda som er på bildet under her (bildet funne på Facebook). 
Kanskje var det frå Ari han lærte kor viktig det er å sjå kvarandre og gi kvarandre dei gode orda?

Gjennom dei siste seks-sju åra har eg i desembermånadane prøvd på akkurat dette. Når adventa kjem, framsnakkar eg ein eller fleire kvar dag på veggen min på Facebook. Eg begynte med det fordi eg høyrte ei på radioen som fortalte om at ho gjorde det ein dag eg var på veg til arbeid. "A ha, det kan eg og gjere", tenkte eg, og starta med det med ein gong. No har det blitt ein viktig førjulstradisjon for meg. Kroppen min og bevisstheita mi innstiller seg på det allereie ein gong i november.
Eg hugsar og at ho som no er fylkesordførar tente på ideen samstundes. Etter nokre dagar eller veker vart det ikkje meir med ho. Kanskje oppdaga ho det som slår meg kvart år. At det krevst både tid og omtanke for å gjere det. At ein ikkje berre framsnakkar dei som er nærmast, men at det og gjerne bør vere ein god grunn for at nettopp det mennesket får sitt namn nemnt den dagen - og at eit menneske blir hugsa for den ein er meir enn det ein gjer. Derfor er det faktisk litt meir intellektuelt å gjere det enn ein kanskje trur. Det ligg meir arbeid bak enn berre dei orda som når den som les.
Å hugse å framsnakke kvar dag, krevst litt ekstra merksemd og hugs. Eg har fått mange positive tilbakemeldingar på desse daglege boosta av gode tankar. Mange av vennene mine på Facebook synest det er hyggeleg å sjå kven eg vil trekke ekstra fram dei dagane.
Men eg kjenner eg møter meg sjølv støtt i døra - fordi i blant står eg rådlaus og lurer på kven som skal få sitt namn nemnt. Kven er det eg ikkje har nemnt før? Det skapar stress og panikk hos meg om eg ikkje har fått det til - det som eigentleg skal vere berre triveleg førjulsskribleri på veggen min.
Eg skal ikkje rose meg sjølv opp i skyene for at eg gjer dette, men ønsker å understreke at det å gi godord til andre er eit bevisst val ein tar. For Ari Behn låg dette tydelegare framme i bevisstheita enn det gjer hos folk flest.
Dei siste dagane har eg lest og høyrt frå fleire hald at han var den utvilsamt mest oppmerksame ein kunne vere i same rom med. "Ari var den varmeste og vennligste, en som fikk enhver han møtte til å føle seg som den eneste", skreiv Fredrik Skavlan i sosiale media i romjula (sitat: Dagbladet).

Gjennom romjula har eg tenkt mykje på Ari Behn. "For en fin fyr var", som Astrid Meland i VG skreiv. Eg har tenkt at eg ønskar å bli meir lik Ari Behn. Eg har lyst å bli flinkare til å sjå dei menneska som er i rundt meg - ikkje berre dei, men folk eg møter, folk eg ikkje kjenner, folk eg berre råkar på. Eg har lyst at fleire skal oppleve at dei er spesielle for meg. I 2020 vil eg bli flinkare til å gi fleire godord.

Men korfor skriv eg dette her?
Jo, fordi at det å få det til, krevst enorm merksemd og åtgaum frå mi side, eg må bli meir opensinna i møte med folk. Det gjer noko med heile det mennesket eg er. Fordi eg vil bli eit bedre menneske - eg vil tenke at eg har eit potensiale på å bli enda snillare og hyggelegare. Og det er ikkje fordi det skal vere noko eg skal skryte av eller gjere meg stor på. Når eg skriv det her, stiller eg samtidig strengare krav til meg sjølv - for at du som lesar kan spørre meg om korleis det går i dette "prosjektet". Eg vil nådig bli svar skuldig...
I følge Blomster-Finn skal Ari Behn ha sagt at han ikkje har tid å tale dritt om andre. Det er noko å strekke seg etter. Tenk om vi i 2020 kunne ha det travelt med å ikkje snakke dritt om andre - men ha god tid til å vere saman med kvarandre.
Å tale vel om andre og til andre gjer noko med heile mennesket. Det påverkar sinnet ditt, det gjer at du ikkje får lyst til å spreie ut så mykje gørr som kanskje elles kan komme. Det gjer deg sterkare i møte med dine medmenneske.
Om du er i lag med menneske som er slik, vil det vonleg spreie seg. Ein kjenner at ein skjerper seg på å vere eit bedre menneske - og er ein skjerpa lenge nok, blir det ein vane. Eg tenker at folk flest ikkje har vondt av å skjerpe seg...
Viss det som var Ari Behns sinnelag kan gjere at mange fleire blir meir oppmerksame på menneska i rundt seg. Viss mange fleire blir litt flinkare til å gi gode ord til både kjende og ukjende - viss vi startar leite etter livskrafta i kvarandre, slik kongen sa i nyttårstalen - då trur eg vi er med og bygge eit bedre samfunn rundt oss.
Ari Behn viste i praksis Kongens ord om at alle er like mykje verd - no har han kasta hansken over til deg og meg: No er det oss det står og fell på!
Ein på Twitter skreiv at vi no må gjere som Kongen befalar. Eg vil gjere det slik Ari praktiserte <3

Faksimile VG 27. desember 2019