Ein dag på sauesanking :)

Mange kallar sauesankinga for haustens vakraste eventyr – og kanskje er det nettopp det. Eg fekk vere med på ein lang dags marsj med mykje slit og ei fin turoppleving.

Eg inviterte meg med på sauesanking saman med familien Sande og Hjellmo. Totalt er vi fire menn og to kvinner som startar ut frå Skålvollen, som ligg mellom Hafsåsen og Røymoen øvst i Sunndalen. Dette er Hjellmo-gardens hovudsankardag, og spenninga ligg i kor mange sau ein kan greie å få med seg. Ruta går innover gammalt seterlandskap i Geitådalen, same ruta ein går om ein skal til Raudberghytta frå Skålvollen. I påska går snøskutertrafikken til Torbudalen denne vegen.

Eit lite stykke innover peikar Alf Jonny Sande på kva som er dagens rute. Vi skal inn til Falesetra, og der skal vi dele oss opp og gå i forskjellige retningar. Før vi kjem til Falesetra, tar vi oss ei lita matpause på Trøasetra, som ligg litt lenger ut. Der har vi selskap av ein stor flokk med krøtter – dei er nok litt usikre på kva slags inntrengjarar som vil ta plassen deira. Vi lar krøtter vere krøtter, og går inn til Falesetra.

Veret denne laurdagen var overskya, litt vind, men ok temperatur. Undervegs er det ikkje fritt for at ein tenker på korleis det kunne vore. Ikkje alle septemberdagar som er like tørre og fine som denne. 

På Falesetra deler vi oss opp. Dei andre går oppover lia mellom Koppungen og Råstu. To av dei andre får i oppgåve å ta dyra i det området rundt Koppungen og ned inst i Geitådalen. Frå oppe på Koppungen har dei god oversikt over dyra i Geitådalen.

Underteikna skal gå innover Geitådalen og få med dei dyra. Alf Jonny har GPS på sauebjøllene, og ein til to gonger for dag får han inn melding om kor det står dyr. Om morgonen har han tatt utskrift av kartet, og det viser at det skal vere nokre dyr ein plass i Geitådalen. Og ganske riktig: Inst i dalen på andre sida av elva står det ein fem-seks dyr. Eg tar for gitt at det er eg som må hente dei sauene, og prøver å gå barfot over elva. Den er for kald og stri til at eg gjer det. Kva då med sauene??? "Saved by superdeal" heiter det. For der kjem han som har gått rundt Koppungen vandrande lenger oppe, og eg får signalisert til han at eg er nede ved elva. Etter litt gestikulering, får eg vite at dei sauene ikkje er mitt ansvar, Eg pustar letta ut.

Når vi driv sauene nedover dalen, er vi på motsett sida av elva enn då vi gjekk oppover. Sauene eg skal jage og eg er ikkje på samme sida av elva, så etter å ha vassa/ sprunge over elva for n'te gang, ramlar eg over ende og blir blaut. Heldigvis har eg med tørr bukse i sekken, men når eg har skifta, er dei to andre eg for saman med, komen så langt føre, at eg mistar dei ut av syne. Det viser seg at dei andre blir bekymra for at eg har gått meg vill... og det er knapt med telefonforbinding der i fjellheimen... Eg går og tenker på om eg er på rett plass, og då eg finn nokre sauar i skogen, skjønnar eg at det ikkje har gått nokon andre der. Men på tur nedover dalen, går etter kvart ljomet av sauebjøller, og eg høyrer stemmene til dei andre.

Eg blir utruleg sliten i beina på denne turen, men dei verker ikkje riktig like mykje som sist helg. Alf Jonny er kjempesnill og låner meg gåstavane sine. Det går sakte dei siste kilometra, men det hjelper godt på å få auge på Hallen, som er parkeringsplassen når ein skal gå innover til Grøvudalen.

Vi skal kome att på familien Hjellmo si seter like innanfor Hallen. Der ventar gardkjerringa sjølv med rykande varm sodd til oss seks sauesankarane. Før mørket sig på, får vi jaga dyra frå setra til innhegninga på Hallen. Rundt 60 dyr har vi greidd å få med oss på ein tur som vara i rundt 11 timar, og bonden sjølv er godt nøgd med innsatsen til «gjestearbeidarane». Vi kan fornøgd dra heim etter ein lang dag. For gardsfolket på Hjellmo fortsett arbeidsdagen neste dag med å få heim husdyra.

På mobiltelefonen min står det at eg har gått ca 30 kilometer, og eg trur ikkje det skal vere veldig langt unna! Ein lang dag i fjellet, men utruleg fin dag, er over!

Ildri og Bob vart kjempevenner på turen :)

Falesetra.

Falesetra i Geitådalen er ein del av gammalt seterlandskap.

No begynner fjellet å kle seg i haustfargar.

Det var jo sausanking vi var på. Border collien Bob var kjekk å ha med.

Ytst i Geitådalen kan ein og møte på denne sorten.

Geitåa renn gjennom heile Geitådalen. Ikkje alle plassar det var så lett å krysse ho.

Turen går mot slutten, og vi kjem ned til fleire levningar etter gammal seterdrift.

"No ser vi enden," seier Alf Jonny i det vi får auge på Hallen parkering.
Men først skal vi inn på setra til familien og spise suppe.

Fine blomster i fjellet, men eg er ikkje sikker på kva dette er. Kan nokon hjelpe?

Turblogg: Rapport frå Trollheimsmarsjen: I einsam majestet!

Før i tida var det mykje trafikk over fjellet mellom Todalen og Ålvundeid. No til dags er det Trollheimsmarsjen som er kjelde til å gå den strekninga.

Denne rapporten vil bli av det subjektive slaget. Om ein går ein 13 kilometer lang turmarsj i stort sett einsam majestet, må det bli mi forteljing av turen som formidlast. 

Det er ikkje det at det er så bratt, men det går så jamt oppover lia langs ein traktorveg. På denne lange stigninga har eg ein haug med tankar i hovudet, og kjenner eg er irritert for at eg har tatt på meg fjellsko. Terrenget er av ein slik karakter at det hadde vore betre med lettare sko. For å døyve irritasjonen, surrar ein lagra «harddisk» med Violet Road-songar i hovudet på meg. Det hjelper godt på motivasjonen for å gå vidare.

Eit stykke av vegen vekslar eg på med Sivert Børset (8 år) og pappaen Finn Børset om å  vere baktropp. Langt oppe i lia kjenner eg optimismen tar meg i det eg bikkar ein kam, og skjønnar at den verste stigninga er unnagjort. 

Utsikt mot Todalen - kammen er forsert, og verste stigninga unnagjort!

I det blåbær- og kreklinggrensa overtar for maksimumshøgda for mesteparten av busetnaden på Nordmøre, går vegen over til å bli sti, og Ørsalsetra på om lag 500 meters høgd ligg rett fram. Der har Børset-karane matpause, og eg tar selskap med dei, før eg går vidare for å få eit forsprang. Ikkje lenge etter tar dei meg igjen, og frå då av er det eg aleine som dannar baktroppen. Litt lenger opp må eg ha ei ny pause, og då ser eg Finn og Sivert mesta på toppen på rundt 850 meter. Eg tippar dei er minst halvtimen føre meg. Den opprinnelege plana mi å bruke rundt 2 1/2 time opp til toppen, måtte eg plystre ein lang ein etter.

Sivert (8 år) og Finn Børset gjekk turen for første gong.

Opp over skaret her skal eg, men beina kjennes tunge allereie.

Oppover mot skaret kjenner eg beina er blaute. Terrenget er vått og sugande. Då eg sjølv når toppen, markerar eg det med å skifte sokkar og ta på regnbuksa. Alle teikn tydar på at det er regnveret som vil vinne vèrkampen. Merkinga langs løypa er så god, at eg kjenner meg trygg på at eg skal finne vegen om skodda overmannar meg på turen. 

Kjerringvatnet i sikte. Eg har bikka toppen, og er på veg nedover.

Ved Kjerringvatnet søker eg ly på trappa til ei hytte for å få i meg meir mat, og i det eg kikkar opp skaret eg kom nettopp ned frå og ser skodda komme sigande, ser eg tre menneske komme i forkant av skodda. Så var eg altså ikkje aleine som baktropp likevel!

Medan eg må gå oppover igjen eit stykke før eg startar på nedfarten til Ålvundeidet, kjenner eg på dei blaute føtene. Knappast ein millimeter er tørr, men trass alt er eg blaut, men varm på grunn av at det var ullsokkar. Betre det enn blaut og kald. Eg er glad eg har fjellsko på meg – det kjennes stødigare ut når dei rundt 600 høgdemetra ned til Eidet skal tilbakeleggast. Det eine kneet mitt slår seg vrang, og einaste råda er å gå sakte og med museskritt.

Rennsetvatnet og Ålvundfjorden - hadde himmelen vore klår, kunne ein sett
fleire mil utover.

Fjellfie! Kosta på meg eit lite smil då eg fekk auge på Ålvundeid :)

Ålvundeid i sikte! Berre rundt 600 høgdemeter ned igjen...

Turen ned til Ålvundeid går langs skiheistraseen.

Du verda kor kjærkomment det var at denne baktroppen tok meg att!
Frå venstre Kjellrun Hoås Gannestad, Anne Grete Fostervoll Lie og
Lars Erik Virum.

Eit stykke nede i skibakken tar baktroppen meg igjen. Eg kjenner eg letnar av å få selskap resten av turen, og først i det eg kjem inn døra på idrettshuset, streikar foten heilt. Eg greidde det – 13 kilometer i nokså einsam majestet!