Den lille, svarte mannen

Eit lite fredags ettermiddag-dikt.

Eg hadde møtt han før

den lille, svarte mannen

Stadig nær mi dør,

men utan gode ord "på tannen"

Eg hadde møtt han før,

så eg kjende han igjen,

Men han var slettes ikkje min ven.

Han kom til meg om dagen,

kom til meg om natta

Kom, og så høgt han kunne skratta.

Eg hadde møtt han før,

så eg kjende han igjen

Men han var slettes ikkje min ven.

Han kom på skuldra og fortalte

Om alt og ingen ting

Men det var ikkje av det gode,

han fekk tankane mine i sving

Han kom både titt og ofte,

så eg kjende han igjen,

men eg spurde aldri om han ville bli min ven.

No sitt han der fortsatt, på skuldra mi

Det er ikkje plana at han skal få bli

For den lille, svarte mannen

skal få høyre mi røyst:

Eg vil ikkje vite av deg, eg treng ikkje trøyst!

Eg ristar han av meg, går vidare fort

Gjer det eg må for å få mannen bort!

Eg hadde møtt han for ofte,

og kjende han igjen

Den lille, svarte djevelen blir aldri min ven!