Eg kjenner eg treng å seie frå om bruken av det som ser ut til å ha blitt eit moteord i media: einsam.
Ikkje så reint sjeldan ser eg det brukt. Og det er ikkje av folk som står fram med si einsamheit - nei, sjå på desse eksempla:
"Det er einsamt å vere spiss," sa ein av vår tids betre spissar i eit intervju.
Ja, det er muleg at det kan kjennast litt einsamt like der framfor mål, men det er heilt sjølvvalgt, og du får better det godt betalt for å stå der og henge saman med den sjølvvalgte einsamheita di!
"Det er einsamt å vere gravid," lyste det mot meg frå eit av desse moderlege magasina for nokre år sidan.
Eg opna ikkje opp magasinet for å sjekke kva kjendissyngedama syntes var så einsamt med det. Dei aller fleste greier seg no gjennom dei ni månadane. Ein del oppmerksamheit følgjer det og med det å vere gravid, så den einsamheita skal vel vere overkommeleg!
Det siste eg las var at det er einsamt å skrive... Tja... eg har ikkje sett einsemda i det. Tvert i mot. Eg skriv, og om eg vil meddele noko til omverda, så publiserer eg det. Enkelt og greit! Om eg vil at nokon skal vurdere teksten, så hadde eg vel funne nokon som ville lese det for meg.
Eg tok for sikkerheits skuld og googla det. Då fann eg til dømes "det er einsamt å vere gründer", "det er einsamt å skrive doktorgrad", "det er einsamt på toppen", "det er einsamt å vere single". Eg reknar med at den som les dette, ser kor eg vil hen.
Eg trur ikkje nokon av dei som har kjent einsemda knuge i hjarte og sjel kjenner seg att i desse skildringane. Populistiske vinklingar på noko som svært mange synes er eit hån mot det som faktisk er einsamheit!
For snart to år sidan vart eg intervjua av den avisa eg sjølv arbeider i. Der tok eg eit slags oppgjer med den mykje brukte floskelen "eg har tenkt på deg". Ja, det er fint å vite at ein var i tankane til nokon, men eg er ikkje tankelesar, eg merka ikkje tankane. For meg var tanken rett og slett ingen ting verd! Det er berre drønnande malm og klingande bjølle! Det er korn som fell på steingrunn som vil blese vekk!
Eg høyrer andre som har hatt tunge periodar og fortel det same. Folk som kjem bort til dei og fortel at dei har vore i tankane deira. Men dei heller hadde ikkje merka den tanken. Det var ingen som ringte og sa det, ingen som kom på døra med ei helsing og sa det, ingen som inviterte på ein kaffeprat og sa det.
Kvifor var du der ikkje då dagane var onde?
Eg har tenkt mange gonger på dei eg trudde var vennene mine - folk på min alder som eg hadde kjent i mange år.Venner eg oppsøkte då eg var sjuk, og som eg trudde ville ta kontakt med meg då døden ramma i familien. Men det var stilt. Knappast eit lite "kondolerer" på facebookveggen.
Eg har tenkt på dei som tok kontakt med meg etterpå, som sende venneforespurnad med "lovnad" om å vere ein venn - sjølv om eg ikkje hadde vore bra nok tidlegare for deira vennskap.
Ei anna form for hån er dei som ikler seg sjølvmedlidingas kappe når dei set ut på facebook at dei har hovudpine, forkjøling, influensa, myggstikk, vondt i ei tå, vondt i hovudet... Jauda, men det meste av dette går over. Det er smertar kroppen faktisk er skapt for å kunne handtere. Det er litt enkel form for motgang som dei aller fleste er skapt til å klare, du må berre overbevise deg sjølv om at det er slik.
Jau, eg veit at vi alle slit med kvart vårt, men med respekt for dei som faktisk er sjuk - alvorleg sjuk og langvarig sjuk, så tenker eg at vi menneske alt for ofte ramlar ned i ei boble av sjølvmedliding for små bagatellar. Og når vi synes synd på oss sjølve, vil vi gjerne at andre og skal gjere det. "God betring med hovudpina di!" Ta deg eit par ibux, så går det nok over.
Einsemd - sjølvmedliding - sjukdom. Sider ved livet som dei aller fleste på eit eller anna tidspunkt vil bli prøvd i. Då blir du prøvd om du har ryggrad til å stå i det. Dei aller fleste har både familie og gode venner i rundt seg, men likevel kan du bli prøvd i livets små og store motgangar. Det er eit ordtak som seier at vi ikkje får meir enn vi kan makte å bere. I blant ei mager trøyst for dei som står i det, men det kan vere muleg å sjå sanninga i det når ein har greid å gå vidare.
Då Lene Marlin stod fram med si historie om sjølvmordsforsøket, tenkte eg på den sangen ho sjølv var med og laga - "Venn".
"Jeg vil være en venn, jeg ser at du faller - du vil reise deg igjen!"
Kvifor var du ikkje der då dagane var onde? Eg har lurt på det mange gonger, og eg vil aldri finne svaret.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar