Ei påminning om livet!

Det er ikkje så vanleg at eg blir så glad for å finne at ein øyredobb som det eg vart i går. Men det vart veldig spesielt. Det vart ei påminning om livet.

No har det gått ei god stund sidan sist eg hadde tid og krefter å skrive, men i går kom eg på at eg hadde lyst å fortelje om det som blei spesielt for meg.
I løpet av året har eg vore nokre få turar opp til Kongelhjellan på Fale. Plana er at det skal kome ein turblogg om det snart med bilete frå turane. Rett etter skuleslutt i juni var eg på tur opp lia der, og på nedoverturen oppdaga eg at eg hadde mista den eine øyredobben. Det var no frykteleg dumt, tenkte eg, men slik kan det gå på tur i skogen.
I går var eg på nytt til Kongelhjellan, og på veg oppover såg eg etter det tova hjartet som heng på ei busk. Eg visste ikkje då historia bak det hjartet. På toppen møtte eg ei eg kjenner, og vi tok følgje nedover lia. Plutseleg dukka det tova hjartet opp i synet mitt, og då kunne ho fortelje at det vart hengt opp i høve minnemarsjen som vart heldt etter at Snorre frå bygda døydde for snart to år sidan. Det forunderlege var at på dette hjartet hang øyredobben som eg hadde mista for over to månader sidan. Først og framst vart eg glad for å kunne ha to like øyredobbar i staden for å ha berre ein. Men når eg ser på historia om kvifor eg eig nettopp desse øyredobbane, vart det også ei påminning om livet.
Øyredobbane vart kjøpt på ei vevstogo i Valdres eg besøkte for eit par år sidan. Vevstogo er eigd av ei som heiter Marit Anny, som familien møtte då vi var på cruise i Middelhavet våren 2011. Turen var ei feiring av at eg var ferdigbehandla for kreft, og var ein hyggeleg familietur for ungane, Runar og meg. Då eg besøkte Marit Anny over eitt år seinare på vevstogo hennar, var Runar død, og besøket hos ho var for å kunne mimre litt om cruiset vi hadde vore på.
På den måten vart det spesielt for meg å finne att min hjarteforma øyredobb.

På den andre sida rann det meg i hovudet ei anna spesiell historie som skjedde hausten for tretti år sidan, som og handlar om å miste og finne.
Eg gjekk i 7.klasse då, og 7., 8. og 9.klasse var på overnattingstur på naboane si hytte i Vikebotn. Den som har gått Vikelia, veit kor lang og bratt ho er...! Då vi var komne ned til Vike etter turen, oppdaga eg til min irritasjon at eg hadde mista klokka mi på turen. Kor ho låg hen i lia, kunne ein jo berre gjette på. Dette trur eg var på ein onsdag, og då laurdagen kom, skulle ein av naboane på Vike sjå seg opp Vikelia. På veg opp lia, vart han sliten, og trengte å kvile. Medan han sat der, høyrte han noko som peip, og han trudde det kunne vere ei mus. Då han såg seg rundt, fekk han auge på ei klokke som låg der. Klokka var svart, og eg vil tru grunnen der var mørk og, så ho var vel ikkje heilt enkel å få auge på. Det var tidleg om morgonen, det veit eg, for klokka mi hadde alarm som var innstilt på vekking nøyaktig kl. 07.40. Og klokka peip i kun 30 sekund, så det var mesta som eit under at Håkon skulle setje seg akkurat der klokka mi låg akkurat då ho skulle pipe for vekking! På den måten kom klokka tilbake nokså fort tilbake til sin rettmessige eigar, men kven skulle tru det berre nokre dagar tidlegare?!

Ja, dette var no berre nokre småtankar som rann meg i hovudet medan eg gjekk og rusla, og som eg hadde lyst å fortelje vidare. I går kveld la eg sjølvsagt ut biletet på facebook og fortalte om funnet, og no er det rundt femti vener som har trykt liker på biletet. Det å merke at andre gler seg saman med meg, sjølv for ein liten ubetydeleg øyredobb, synes eg sjølvsagt er veldig kjekt :)