Turblogg: Glimt frå siste vekes kliss-klass-turar

Denne veka føler eg at eg har stort sett vore meir våt enn tørr på beina når eg har vore på tur.

Det heile starta forrige søndag. Då tok broderen og eg laus for å gå til Grønnfjellet på Eidsvågfjellet. Eg såg jo at det skya over, og eg hadde med regnklede. Det viste seg at det var best å få dei på før vi starta å gå. Etter kvart som vi gjekk oppover, vart eg blautare og blautare på beina, og veret vart dårlegare og dårlegare. Som eg har fortalt om tidlegare her, er det godt merka oppover, så vi visste Broderen hadde med vindmålar, og på toppen av Grønnfjellet målte han 12 m/s - det er visst mesta kuling i styrke det. Det var best å skunde seg ned att. Eigentleg hadde eg lyst å gå på Kjerringnebba når eg først var ute og gjekk, men det var ikkje nubbesjans.
På denne turen vart eg påmint om at ein skal vere førebudd for uver også på korte turar.

12 m/s og skikkeleg dårleg sikt!

Ein skikkeleg styggeverssjølvie :D

Neste tur var måndag. Då fekk eg med meg ei turvenninne på blåtur i Angvika i Gjemnes om ettermiddagen. Den første turen gjekk til Fagerlihøgda (du kan lese meir om turen her). Det er fleire stiar å velje for å komme til toppen, og Friluftsrådet vil du skal ta den lengste vegen. Vi valde likevel den kortaste vegen. I teksten om turen i frå Fagerlia skisenter, står det at det er myrlendt terreng i starten, og ein kan få inntrykk av at ein kjem fort opp over skoggrensa og det våte myrterrenget. Det er eg ikkje einig i. Det kjentest ut som at det var vått og vått heile vegen opp, men det var noko likare heilt øvst. På toppen der stikk ut-postkassa står, var det ei fin utsikt utover frå 474 moh. Så må det og nemnast at etterpå fekk eg vite at stien om Bytbekken er ein langt tørrare og finare sti.

Her startar stien ved Fagerlia skisenter.

Her er det veldig vått.

Fann oss ein underleg kar på vegen.

Fin utsikt utover Gjemnes, mot Tingvoll, Sunndal og Surnadal.

Og sjølvsagt måtte eg fotografere kortaste vegen heim :)

Frå Fagerlihøgda gjekk vegen over dalen til Åbakkfjellet. Den turen gjekk eg i fjor vår (det skriv eg litt om her). Der skreiv eg ingen ting om kor langt det var, så eg hugsa ikkje det. Men det var både lengre og våtare enn eg hugsa. Heldigvis hadde eg bytta sko etter turen til Fagerlihøgda, men det er få ting som er så godt som å skifte til tørre sko etter ein tur.
På toppen av Åbakkfjellet hadde vi ei artig oppleving. Midtvegs i lia kom det ein kar halsande etter oss. Då vi kom opp, såg vi han for omkring og leita etter noko. "Skal han slå opp telt?" spurte turvenninna mi. Nei, då viste det seg at teltet skulle opp i lufta og bringe han luftvegen ned i bygda igjen.

Utsikt over mot Fagerlihøgda, kor vi var først.

Fallskjermhopparen gav oss ei verkeleg overrasking.

Sjå kor sola skin på Goksøyra, som er midt i bildet.

Utsikt mot Fosterlågen.

På veg ned att hadde vi ei artig oppleving. Vi hadde kikka på hestane og sauene som beiter på Åbakken. Då vi hadde sett oss i bilen og begynt å køyre nedover mot fylkesvegen, fekk vi plutseleg auge påein elgkalv som stod og grunna på noko på åkeren. Eg rygga attover for å sjå han betre, og endå reagerte han ikkje. Etter ei lita stund, sprang han over vegen.
Vi hadde ikkje før snakka ferdig om elgkalven, før vi, nede på fylkesvegen, fekk auge på ein svært svolten rev. Han heller reagerte ikkje på at vi stoppa og prata med han. Begge dei syna vart ei hyggeleg avslutning av ein fin, men våt turettermiddag.
(Resten av turveka kjem i eigne blogginnlegg).

Flotte sauer! Òg alle hadde horn.

Hestane og var flotte dyr.

Men det var no noko eige å sjå denne elgkalven på ganske nær avstand.

Denne svoltne reven tok eigentleg kaka av alle synsinntrykka.

Han var mest opptatt av å sikre seg mat, han Mikkel Rev.