Medan du sto saman med ein kollega og spela biljard, det artigaste du visste, kom du i prat med plattformsjefen, som akkurat passerte dykk. Du hadde fortalt kor du gledde deg på å reise heim neste dag! Du snakka om fossen som hadde begynt å renne, om sola som gjekk over Stoplan, og kor du gledde deg på å oppleve våren og sjå sola skinne på snødekte fjell.
På skypesamtalen med meg snakka vi om ferieplanar, om trekutting, om vitsa du hadde slått til formannen din om overtidstimane du trengte for å ha litt pengar til deg sjølv. Du var så glad i stemmen, og du viste meg på skjermen korleis utsikta var frå vindauget ditt - sola skein på dei andre plattformene i rundt.
"I'll find my way - through night and day . Cause I know I just can't stay - Here in Heaven".
Grøa, 23.april 2013.
Kjæraste Runar!
No er vi her! Eg valde meg ikkje april, og det gjorde vel ikkje du heller. Det var døden som valte for oss, og no er det eitt år i dag sidan døden greip inn i liva våre, eitt år sidan tjuven tok det mest dyrebare vi hadde. Døden kom ikkje stille som ein venn, men som den mest grusomme tjuv nattestid.
Eitt år, Runar, utan deg!
Eitt år kor vi har sakna deg noko så grusomt. Eitt år kor det har vore så alt for stille i huset. Eitt år - det er ikkje så lenge, men det kjennes litt lenge ut. Det er tungt å sakne eit menneske så inderleg så lenge!
"I must be strong, and carry on, cause I know I don't belong - Here in Heaven".
Det var ikkje du som kom heim frå plattforma. Du kom ikkje den måndagen. Du kom nokre dagar seinare - i ei kiste frå Bergen. Det var ikkje du, det var kroppen din - men den likna på deg. Men det var ikkje liv i deg, det var ikkje lyd i deg, det var ikkje verken sinne eller glede i deg der du låg. Men eg kjende smerta di og det du hadde på nokre få minutt vore gjennom då åtaket og døden herja gjennom kroppen din.
"Beyond the door, there's peace I'm sure. And I know there'll be no more - Tears in Heaven!"
Så sitt vi her i huset du bygde til familien din! Det vart så alt for god plass her etter at du fòr. Vi lever vidare i huset, men det er ein som manglar - plassen din står tom - ved bordet og i senga. Kinorommet ditt ser heilt kaosaktig ut når du ikkje er der og held orden. Fuglane du var så glad i fekk ikkje mat i vinter - det vart ikkje med meg. Men no skal iallfall trea bli kutta. Det tok eit år, men no blir det. Det tok eit år, men det skal bli fin stein på grava di og.
Det har tatt eitt år av våre liv å sakne deg - du høyrer fortsatt saman med oss.
"Den korte tiden som vi fikk sammen med Runar etterlot han så sterke inntrykk at vi alle ble dypt berørt av hans plutselige bortgang. Vi kommer alle til å savne dine herlige og treffende kommentarer som du alltid hadde. Det var ikke mange kjedelige stunder med deg!"
- Skreve av arbeidskollegaane hans på plattforma.
"Æ savne dæ no, og det vi itj sku få, men minnan vi tar med oss, ska vi ta godt vare på!"
Cause I know I don't belong - Here in Heaven!
Du var så bekymra for meg om at eg ikkje skulle ha nokon å vere saman med. Det har gått på eit vis, Runar. Men det aller tyngste var vel ikkje det at du plutseleg var borte frå oss - det lærer vi oss å leve med. Det aller tyngste var den øyredøvande stillheita etterpå - då mesta ingen ringte på døra! Då mesta ingen ringte på telefonen! Då det ikkje var nokon der til å bry seg. Det var tyngre enn noko anna!
No er vi her, Runar. Vi - ungane og eg - minnes deg for den du var for oss - for alt det fine vi hadde saman - kjærleiken gøymer ikkje på det onde! No skal du kvile, men minna om deg lever vidare!
Takk, kjærasten min <3
Din Ingunn <3
1 kommentar:
Kjære Ingunn, kjenner jeg vil gi dere tre klemmer for styrke idag. Sterk lesning. Ringer mamma idag. Varme tanker
Legg inn en kommentar