Når bileta fortel ei historie

Eg har tenkt ein del på desse motsetningspara som fins i språket. Svart og kvit. Liv og død. Kjærleik og hat.

I blant er eg innom ulike kyrkjegardar. Eg ser på steinane og tenker på dei som ligg der som eg ein gong kjente. Frå tid til anna blar eg i fotoalbum eg har liggjande. Ser på bilete av slektningar, venner, bygdefolk - alle har dei felles at dei ikkje er her lenger. Og eg ser på Runar si dødsannonse, som fortsatt heng på kjøleskapdøra, og tenker at det er ikkje bare han som er borte - i løpet av ni månader døydde både han, mormor hans og stefar hans. Ein periode var det så mykje død og sorg i livet mitt, at eg visste mesta ikkje kor eg skulle gjer av verken sorga eller meg sjølv.

Det er rart å sitje å sjå i album slik og minnes menneske som har betydd noko særskilt for meg. Bileta fortel historier om noko som vi hadde felles - eit møte der og da, ein tur, ein artig episode, ei trist hending. Bileta fortel så mykje, og når menneska i bileta er borte, får dei ny betyding.

Familiebiletet av oss fire på veggen her heime er eit slikt bilete. Aleksander var nyfødd. Runar hadde tinga frisørtime til meg på veg heim frå sjukhuset. I tillegg hadde han tinga time hos fotografen. "Det er fullt!" fekk han beskjed om. Det var trass alt første veka i desember. "Jammen no har eg fått ein son, og eg skal reise til Hammerfest på arbeid onsdag, og eg vil gjerne få vist han fram på eit familiebilete til jul, så det her må du ha tid til," argumenterte Runar. Og fekk det slik han ville!
Ein liten familie på fire smiler glad mot fotografen. Gleda over den vesle guten, berre seks dagar gammal, i armane er stor. Vi hadde litt dårleg råd i den tida, så det vart berre ei halvstor forstørring. Det fekk plass lengst borte i stua.
Då Runar var borte, kjente eg behov for å få biletet større. Og nærare. No heng det i sine fulle 40x50 cm rett ved sofaen - ingen som kjem inn i stua, kan unngå å sjå det. Ingen kan unngå å sjå den stolte faren som held rundt familien sin.

Desse motsetningspara er ikkje som høgre og venstre i politikken. Dei er nærare som så. Eit snart 42 år gammalt liv har lært meg at hatet ligg tett inntil kjærleiken, svart ligg tett inntil kvitt, og at døden ligg tett inntil livet. Og sorgen og gleda vandrar saman. Ein augenblink med sorg og vemod glir over i noko anna å gle seg over.

I dag har Runar og eg sju års bryllaupsdag. I kveld sette eg roser i vasen på grava og tente lys for han. Det var veldig spesielt. Det var første gong eg tente lys i den kolba som står på steinen hans. Det kjentes meiningsfylt å tenne lys for han og det livet som var.
Samstundes kjente eg på det gode: Eg har lov å gå vidare! Livet har noko anna til meg som eg finn like rundt neste sving.

Da er vi rette ektefolk - 24.september 2007 i Sjømannskirka på Mallorca.

"Vi har gifta oss!" erklærte Ingvild!

Dei fem siste bileta var tatt av ein fotograf i Palmanova. Det var ei heilt enkel vigsle kor vi lova å elske og ære kvarandre til døden skulle skilje oss. Etterpå gjekk vi på stranda og bada!

24.september 2013.