| Det er betre å vera to enn éin, dei får god løn for sitt strev. For om dei fell, kan den eine hjelpa den andre opp. Men stakkars den som er åleine! Når han fell, er det ingen som kan reisa han opp. (Forkynnaren 4, 9-10) |
Vi hadde vore på eit triveleg familietreff saman med ei rekke andre familiar, hygga oss saman med andre born og vaksne. Ei perfekt stund!
Heime spør dottera om vi kan ringje og invitere oss på besøk til nokon ho har lyst å besøke. Eg svarar som sant er at eg har noko arbeid eg må gjere. To tekstar må skrivast til avisa, slik at 17.maiavisa kan sendast til trykking. Det var ikkje veldig populært... Frustrasjonen var til å ta og føle på for begge partar.
Nokre timar før hadde eg intervjua dei som skal ha 17.maitalen på Øratorget. Vi drodla og filosoferte om kva omgrepet fridom tyder i 2014. "Vi kan jo vere slavar i vår eigen kvardag, fanga i tidsknipa og det som andre meiner vi bør gjere og det vi sjølve trur vi må gjere," sa eg. Eg tenkte eigentleg ikkje på at eg snakka om meg sjølv.
Nokre timar seinare gjekk det ei aha-lys opp for meg. At eg er som ein trell i min eigen kvardag. Ho som skal vere pliktoppfyllande i samfunnet - helst oppegåande både politisk, fagleg og skriftleg. Å vere trippelarbeidande med både lærarjobb, journalistjobb og masterstudiar har sin pris. Eit forsøk på å vere pliktoppfyllande heime - men ungane fortset å påpeike kor lite tid eg faktisk brukar med dei... livet og leiken hand i hand får vi liksom ikkje heilt til. Å prøve å forklare ungane verdien av ekstra arbeid og det å ta ein mastergrad, når eg ikkje fram med, for i deira liv er desse tinga tidstjuvar. Den økonomiske gevinsten kan aldri godtgjere tapet av tid saman.
Det er nok ikkje berre eg som har det slik. Det å vere åleine om alle ting som er knytta til det daglege, er både ei tidsmessig og økonomisk utfordring. Ting skal gjerast ute - garasja meir enn skrik etter beis, fleire blomar skulle ha blitt planta, plena må klippast att før nasjonaldagen, og om ikkje det er nok, har eg ei grøft som må gravast. Innandørs er det ein stadig kamp om å greie å ha huset ryddig nok til ein kvar tid, men på bord og benkar flyt det stadig, og haugen med ubretta, reine klede hopar seg alt for ofte opp.
Eg ser ikkje så mange andre ta ansvar for desse tinga. Jau, eg prøvar å lære ungane å ha ansvar for einskilde oppgåver i huset, men det er nok meir som kan både lærast og gjerast. Men likevel er det heilt og fullt mitt ansvar og det er meg det står og fell på.
Eg skulle lært guten å sykle betre enn det han kan, jenta har ein stabel med klede vi skulle fått rydda opp i, og eg har eitt og anna ryddearbeid å gjere i eigne rekker og. Men når eg bør bruke tid på desse tinga som er mine, dei dagane eg har fri fra arbeid, vil eg heller studere eller å ha vaksentid saman med venner.
Frustrasjonen som åleineforelder er nok veldig gjenkjennbar for dei som har det slik som eg. Vi vart utrusta med berre to armar og to føter, men ønskjer veldig ofte at vi hadde dobbelt så mykje av det meste (unntatt utgifter då...). I blant kunne det vore kjekt å vere to om ansvaret.
Tilbake til diskusjonen i heimen. Jenta slokna på sofaen - totalt utslitt etter å ha sett heile finalen av Eurovision Song Contest kvelden før.
Sjølv tenkjer eg på dei som er så heldige å vere to saman om alle desse små og store gjeremåla. Det å vere takksam for det ein har, for du veit ikkje kva som er rundt neste sving! Det å ikkje ta for gitt det gode ein har!
 |
| Kvalitetstid på bussen saman med studiebøkene mine på veg til kurs i Molde tidlegare i vår. |
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar