Turblogg: Sommarens supersykkeltur: Eidsvåg - Eikesdal tur/retur - del 1 - Til Hoemsetra

Det er lenge sidan sommaren, og nettopp no i mørket mens snøen legg seg tung over Nordmøre,  treng eg å minnast den fine sykkelturen eg hadde i barndommens rike :)

Dette var målet for dag 1: Støa vår ved Eikesdalsvatnet med utsikt til Mardalsfossen.

Ein sommardag langt uti juli - kor eg knappast hadde tatt i sykkelen månaden etter skoleslutt! - var det endeleg dags for å sette seg opp på sykkelsetet. Startpunktet var hos mamma i Eidsvåg, og målet var sykkeltur opp langs Eikesdalsvatnet - og om så heilt til Finnset.  

Men dette skulle gjerast over fleire dagar - og det blir fortalt her i bloggen over fleire episodar :) Så heng på!

DAG 1: Eidsvåg - Øvre Vike, ca 40 km

Formiddagstid og klar for start frå Eidsvåg. Sidan eg alt skulle "heim", det vil seie feriestaden vår, så var eg lett pakka. Om sommaren pendlar vi mykje att og fram mellom heime og Hoemsetra, så mengde baggasje varierer mykje. Dessutan hadde eg sendt med ungane det som var nødvendig.

Eg la opp passeleg høgt tempo innover frå Eidsvåg i starten. Dermed tok eg meg ikkje tid å stoppe å ta bilde av Nesset Prestegard. Første stopp var ved Buggetunnellen. Du treng ikkje sykle gjennom han, for gammalvegen på utsida er kjempefin å sykle, og du passerer og ein av Eresfjord ILs sykkelpostar på vegen.  

Ein av Eresfjord ILs sykkelpostar.

Rett innanfor tunnellen ligg Utbugge, og der går vegen ned til helleristningane ved sjøen. Den vesle raude boksen på veggen er også ein av Eresfjord ILs sykkelpostar. Så då stoppa eg og skreiv meg inn i den boka og. Viktig å vise at ein har vore på tur :)

No må eg innrømme at eg ikkje har vore mange gonger ved helleristningane ved sjøen, men vil absolutt seie at det er ein fin avstikkar å ta. Tenk at det finst så gamle restar etter levd liv ved Eresfjorden.

Sykkelturen fortsett vidaren innover, og neste stopp er veldig kort - for å fotografere den nydelege utsikta innover fjorden. Det er alltid ei eiga glede å sjå Skjorta og Goksøyra. Som ein ser av bildet, var det ikkje strålande vér, men det var heller ikkje dårleg vér.

Så var det noen få kilometer til neste stopp, som var på Godtemplaren. For nokre år sidan vart det sett opp ein stein til minne om eit stort godtemplarstemne som var i 1900. Og her på Godtemplaren, som er den store avkøyringa med rasteplass, men dessverre stadig mindre utsikt, er første møte med Sykkelbygda Eresfjord - altså dei 100 syklane som er sett ut i heile bygda.

Ein liten digresjon om akkurat det: I haust var det prøvekøyring av nye VW hybridbilar, og VW-konsernet hadde med ei gruppe journalistar frå ute i verda på prøvekøyring. Og av alle plassar gjekk turen deira (det var forresten fleire grupper, så det gjekk mange turar der) gjekk frå Molde til Eidsvåg - Eikesdalsvatnet - Aursjøvegen - Sunndalsøra - Molde. Vi traff desse tilfeldigvis på Øverås (dei hadde stoppa, og vi skunda oss å stoppe i stor nysgjerrigheit!), og kanskje var det den øvste informasjonssjefen i konsernet eg snakka med, men han undra seg veldig på korfor det var så mange syklar å sjå på vegen innover. Då måtte eg skryte av sykkelbygda Eresfjord og Kurt Asle Arvesen og slikt.

Det er så vakkert... Det er så vakkert... <3

Retning utover Eresfjorden.

Litt lengre inn i Stranda kjem ein til Vasstokken, som og er ei stor avkøyring. No har det og komme opp informasjon om den historiske tilknytninga plassen har - og ein ser tydelege restar etter der som hestane hadde drikkepause når dei var på veg mellom Eidsvåg og Eresfjord i gamle dagar. Plakaten fortel at i andre halvdel av 1800-talet kjempa Dyrenenes beskyttelse fram ein regel som sa at hestane hadde rett på kvile undervegs. Plakaten fortel og at vegen innover Stranda var ferdig i 1900, og truleg har ein slik vasstokk stått der heile tida.

Rundt 1 time og 20 minutt - og fleire stopp - etter at eg starta frå Eidsvåg, er eg på veg inn i Eresfjord. På Coopen skal eg ha ein liten pit-stop, matpause.

Skal ein komme fram i tide, nyttar det ikkje å bli sittande på butikken. Ein må komme seg vidare, og eg tar ein rask stopp for å fotografere avkøyringa mot Vistdalsheia. Eresfjord IL arrangerer årleg iallfall to store sykkelløp. Bygda rundt på Kristi Himmelfartsdag har vore arrangert i omtrent femti år no, og det er ein triveleg sykkeltrim som broderen og eg deltok på for første gong i år... (og då og sykla vi innover frå Eidsvåg). I tillegg har dei eit stort sykkelløp - Eresfjord Classic - frå Coopen til toppen av Vistdalsheia - og det er vel rundt 8 km og bortimot 500 styggbratte høgdemeter....

Eg syklar glad vidare gjennom bygda, passerer Kavlimoen og legg inn "siste spurt" mot Øverås. Snart ser eg Eikesdalsvatnet :)

Det kan vere greitt å legge til at dette var før det forferdelege uvéret som blant anna gav store ras ned over vegen mot Meringdalen. Det skjedde rundt ei vekes tid seinare.  

Endeleg ser eg Eikesdalsvatnet :)

På Øverås får eg forsyne meg selskap av sola. Den var ikkje noko hyppig gjest sommaren 2023. Men eg kan ikkje bli verande i sola, for eg skal vidare oppover langs Eikesdalsvegen. Enno har eg ei mil att før eg kjem på parkeringa vår.

Framme på Øverås.

Her startar stia opp lia og over til Brandstad. Står på lista over det eg må gjere.

Midtvegs oppover langs vegen kjem eg fram til starten av Viketunnellen. Den er mesta 4,3 km lang, og her gjeld det å stille førebudd. Ein syklar ikkje gjennom Viketunnellen utan lys og refleks!

Så eg får på meg refleksvest, hovudlykt og lys på sykkelen, for det skal iallfall ikkje vere tvil om at eg er i tunnellen. Tunnellen er dryg å sykle i retning Vike, for han går litt oppover, så det er vanskeleg å få god fart. Eg brukar eit kvarter gjennom, og det synes eg er heilt greit. 

Men det er og ubehageleg å sykle i ein så lang tunnell, for lyden forstørrast noko enormt. Når bilane kjem bak frå, har ein ikkje kontroll på kor langt unna eller tett på dei er. Eg trur ikkje eg tar veldig feil om eg seier at ein kan høyre bilane på rundt ein kilometers avstand, og det høyrest ut som dei er rett bak. Akkurat det er veldig ubehageleg.

Vel ute av tunnellen er det berre å få av seg lys og refleks. Eg bestemmer meg for å ta ein tur ned til kaia og sjå på utsikta. På veg ned bakken tar eg meg i å tenke korleis dei i verda kunne køyre lastebil ned brauta då dei filma ein scene i "Gulltransporten" der... Men det er jo fantastisk fin reklame for Eikesdalsvatnet og vassgardane at vatnet og gammelferga er i filmen :)

Frå kaia ser ein godt oppover Vikelia - den fryktinngytande Vikelia. To somrar tidlegare kom Aleksander og eg ned lia etter den fine turen vi hadde frå Brandstad. Det kan du lese om i dette blogginnlegget. 

Frå kaia kan eg sjå heim til Hoemsetra. Eg sett sykkelen der ferga pleidde å legge til før i tida (og i "Gulltransporten") og tar bilde. Nei, det kjem inga ferge denne dagen... Så då må eg sykle vidare, forbi Øvre Vike og fram til parkeringa vår. Endeleg framme ved målet på dag 1! For ein herleg tur!

Endeleg framme! Hoemsetra ventar! For ein herleg sykkeltur eg har hatt frå Eidsvåg!

Sorga og saknet etter Prins

Jula er ei høgtid kor ein merkar sorg og sakn ekstra sterkt. Fire og ein halv månad etter at vi avliva Prins kjenner eg enno sterkt på sorga og saknet etter den vesle hunden min.

Den siste avskjed med bestemor.

For nokre veker sidan såg eg nokre "gamle gubbar" som prøvde å gjere narr av at ei av handballstjernene hadde mista hunden sin...

Dette innlegget er til forsvar av oss som både sørger og saknar hunden vår - sjølv mange månadar etter at vi måtte ta avskjed.

Prins kom til oss - eller rettare: Vi henta Prins heime hos eigarane hans ein tidleg septemberdag i 2012. Det hadde vore nokre tunge månadar for oss etter at mannen min og barna sin pappa døydde brått. 

"Kan vi få ein hund, vi må jo vere fire her," sa Ingvild (då rundt 9 1/2 år), og ho begynte å leite openlyst på Finn. Eg begynte å leite i det skjulte, og ei natt fann eg annonsen som sa at det var ein liten gutekvalp til sals i Rindal. Eg skunda meg å sende ein e-post til han om at vi var veldig interesserte i denne heilt nyfødde hunden.

Nokre veker seinare stoppa vi og fekk helse på han då vi var på tur gjennom Rindal. Ungane fall pladask, jau, han måtte bli vår. Då vi var på returen nokre dagar seinare, stoppa vi igjen for å helse på han. Så kunne vi starte å forberede å få han heim til oss - det var mykje som skulle skaffast.

Prins si oppgåve i familien var veldig enkel: Han skulle gi oss kos og glede - ikkje meir og ikkje mindre. Heldigvis tok han oppgåva på ramme alvor - eller strak arm. Det vart mykje kos og glede med Prins.

Det vart mange fine turar og mange, mange mil vi fekk saman: Mange toppturar (Goksøyra, Duå, Ekkertind, Stortua, Salsnebba +++), mange korte turar og lange turar, skiturar (som og resulterte i mesta eit beinbrot), overnattingsturar - og enormt mange turar her i Sunndal: Grøa rundt, Synnåhaugen, Gjersvollsetra, Rennsetvatnet, Seljebøvatnet, Innerdalen, Grødalen, Kongelhjellan+++).

Så mange timar vi hadde saman på tur - Prins & eg, eg & Prins. For meg var Prins alt, på mange vis var han det viktigaste familiemedlemmet - for han kunne jo ikkje ta vare på seg sjølv. 

Og vi var så heldige som fekk ha Prins heilt frisk så lenge som vi fekk. Første gong han var sjuk var i påska i år, då var han mesta 11 år gammal. Ein tarmbetennelse i påska sette han veldig tilbake, og sjølv om han vart frisk av medisinen, såg vi at han ikkje var frisk.

Heilt plutseleg vart han blind over natta, og han begynte å dunke borti ting inne i huset. Han slutta å gå trappa, og han ville ikkje gå så lange turar. Og parallellt med det la han mykje på seg, borti 30 % av si eiga vekt i løpet av nokre få månadar.

Men ekstra spesielt og leit var det at han ikkje såg. På bildet under er vi på veg til Hoemsetra. Vanlegvis står han heilt framme med halen til værs, og konkurransen om å vere først på land vann alltid han. Men på dei siste turane hans til Hoemsetra trong han at vi passa på. Drona som irriterte han i fjor, affekterte han ikkje i år, og ikkje var han på oppdagingsferd rundt på garden heller.

Vissheita om at vi ikkje kunne ha han lengre, seig inn over meg. Helsa hans var ikkje bra, han var veldig avhengig av at vi var i nærleiken av han. Prins sov meir enn han var vaken, og han var ikkje lengre den hunden som gav oss mykje kos og glede. No var rolla snudd: Det var vi som måtte sørge for at han fekk kos og glede.

Eg hadde dessverre ikkje noko anna val enn å bestille time til han hos dyrlegen - den siste timen. Prins hadde oppnådd alt som farga livet hans vakkert, vi hadde fått alt det beste av han - han hadde gitt oss så mykje kos og glede som eg trur var mogleg.

Dei siste vekene var veldig vemodige sjølv om eg måtte leve og tenke det beste. For til sjuande og sist var dette mi bestemming som vaksenperson. Det var dessverre ikkje meir Prins hadde å leve for.

På bildet under er han på veg fra sin siste tur til Hoemsetra.

Siste kvelden han levde gjekk mamma tur med han, og etterpå fekk han ein god dusj. Rein og fin skulle han nemleg vere. Det var mitt siste ønske for han.

Det var viktig at alle tre vere med når han skulle avlivast. Vi var tre om å få han til oss, og vi skulle vere oss tre om å overgi han til døden. Den vesle kvite, krøllate pelsdotten skulle somne stilt inn.

Det er dette som enno gjer vondt å tenke på. Sjølv om eg veit det ikkje var slik, så føler eg at eg forrådte han.

Neste dag tok eg han til Hoemsetra. Eg hadde kjøpt ei fin trekasse til han, la han inn i eit putetrekk han hadde bitt høl i sjølv og la bilpleddet hans over han. Den neste dagen låg han på ein slags lit de parade - han var trass alt ein prins... - mens eg grov grava hans. Grava ligg der det før var utedo, som vi jo reiv ein månads tid før... Ikkje spesielt rikt jordsmonn, men passe nært huset vårt.

Så gjekk eg rundt i alle hyttene og inviterte til gravferda hans. Rundt tjue stykker i talet var vi. Vi hadde signering i sørgeprotokoll, minneord og song "Fager kveldssol smiler". Så sette eg kista hans ned. Neste dag spadde eg jorda over, og oppå grava vart det planta ei ripsbærbusk (for hjorten et truleg ikkje ripsbusker...).

Enno tenker eg dagleg på Prins og saknar han og sørger over han. No tenker eg irrasjonelle tankar om kor trasig det er at han ligg i det hølet på Hoemsetra - og ingen er der og passar han.

Skal du ha ny hund, spør somme. Nei, eg trur ikkje det blir til det. Då vi fekk Prins, hadde han si klare oppgåve: Å gi oss kos og glede - underforstått: Han skulle binde familien saman, han skulle vere den fjerde i heimen.

Då vi fekk Prins, var situasjonen annleis - eg skulle vere heime i det kommande året for å halde familien samla. Derfor passa det fint å få ein hund som trong meg, ein vi kunne oppdra i fellesskap.

Elleve år seinare er barna snart vaksne og er eller er på veg ut av heimen. Eg kjenner eg saknar ein hund å bruke tid på, men eg kjenner og at eg vil ha meir friheit til å reise utan å måtte spørre om hundepass. Prins hjalp meg til å komme meg ut og få mange fine turopplevingar - men no må eg greie meg sjølv. Kanskje det er ein av grunnane til at eg har begynt å sykle så mykje...

Så til sist: Det er ikkje skamfullt og flaut å seie høgt at ein sørger over hunden sin. Eg kunne ikkje hatt ein bedre venn enn Prins - han som elska meg uansett. Eg trudde ikkje det skulle ta slik tid å ta avskjed med han, men innser at denne jula er det han eg saknar aller mest.

Turblogg: Ettermiddagstur til Innerdalen ein oktoberlaurdag

 Innerdalen er ein plass det er fint å gå uansett årstid - alltid lett tilgjengeleg. No er vinteren snart på tur å overta i den fine dalen, men hausten kjempar hardt for å vare lengre. Eg tok ein ettermiddagstur for å sjå kvelden senke seg.

Klokka er rundt fem laurdag ettermiddag når eg går frå parkeringsplassen i Nerdal. Det er ein "blåsbortdag", men ikkje på det verste. Men litt motvind blir det opp bakkane mot Innerdalen. Oppe i fjella bles det tydeleg ganske friskt, men etter talet på bilar på parkeringsplassen å døme, er ikkje det til hinder for å ta seg ein tur opp til "dalen over alle dalar" - eller verdas vakraste dal, som Innerdalen og er kjent som.

På elvene og bekkane er det på tur å fryse, men enno finst det friskt vatn ein kan sjå rennande og. 

Så kjem eg opp på den plassen kor "alle" tar dei første bilda innover mot dalen. Her opnar Innerdalen seg og stemninga i meg stig. Vêret er fint, men eg kjenner det er litt motvind. Uansett går dei siste kilometra inn til dalen mykje lettare enn dei første. 

Isen har prøvd å legge seg dei siste dagane og vekene, men vinden som kjem utover frå Storlidalen, det vil seie i frå søraust, ber bud om mildare dagar. Derfor kjenner eg og at det er vinden som gjer det hustrig, ikkje temperaturen - det er rundt 5 grader.

Nokre bilde frå Renndølsetra før mørket senker seg. Klokka er rundt seks på ettermiddagen, og på den halvtimen skjer det  mykje med dagslyset. Eg registrerer at det er lys i hovudhytta og at det står ein bil der.

Eg går vidare oppover til turisthytta, for stikk ut-posten ved hytta er ein viktig destinasjon på turen min. Det bles godt i rundt Innerdalstårnet, og til mi overrasking er det lys i hovudhytta. Når eg kjem heilt opp, ser eg ein kar - ein av turistforeininga sine trufaste dugnadsarbeidarar - halde på med det han likar aller best: å gjere dugnadsarbeid for turistforeininga. 

Oppe på gammelhytta kan det sjå ut som at det er nokon som brukar laurdagskvelden der. Det er kjekt at hytta er populær, men no er det snart vinter og hytta låsast av for sesongen. Då må ein bruke låven om ein vil overnatte.

Eg bestemmer meg for å vere snar - tar nokre bilde før eg vender nasen nedover igjen. I det eg startar å gå nedover, tar eg på meg refleksvesten (i tilfelle det er fleire bilar ute og køyrer), og ikkje lenge etter tar eg på hovudlykta (hauløkta). Vinden kjem i sterkare grad mens mørket fell på.

Når eg kastar blikket opp mot Innerdalstårnet og fjella som ligg innover i retning Giklingdalen/ Flatvaddalen, synes eg Trolla (i midten på bildet under) stikk seg fram på ein rett og slett trolsk måte - han står der strank som ein ryttar på ein hest mens Tritindan (til høgre) prøver å beskytte Innerdalen mot trollet (Trolla). 

Dette bildet er det siste eg tar på turen. Det ser triveleg ut å kunne vere på Renndølsetra ein slik oktoberkveld mens vinden ruskar friskt. Når eg går vidare treff eg folk som er på tur oppover, nokon har sekk på ryggen, nokon har ikkje. Ingen har lys på hovudet, men dei ser nok litt bedre enn det gjer, og dei er snart framme i dalen, så det er nok ingen problem.

Mens eg går nedover, høyrer eg vinden tar tak i trea og vinden tar godt tak oppe i fjella. Eg skal ned til bilen og finne vegen heim att til mi lune stue.