Siste månad i det første året...

Eg kan godt late som at det ikkje er noko spesielt med dagen i dag - laurdag 23.mars - laurdag føre palmesundag. Eg kan godt late som det, men veit jo at det ikkje er slik...

I dag begynner eg på den siste månaden i det første året utan Runar. Eit trist, men av og til godt, tungt, men av og til lett, tomt, men av og til fullt, annleis, men av og til normalt, år er snart til ende. Eg har snart komen fram til dagen som endra alt - ei slags kopernikansk vending som var heilt uråd å forutsjå.
Dagen som gjorde at eg måtte ta nye grep, og setje ut ein ny kurs for meg sjølv og ungane.
I dag er det elleve månader sidan Runar døydde plutseleg frå oss - han kom ikkje heim frå plattforma slik vi snakka om og gledde oss på kvelden før. Elleve lange månader, men likevel så fort dei har gått!
Palmehelga i fjor var bror min på besøk og skulle hjelpe oss med å setje inn ein skyvedørsgarderobe på soverommet vårt. Etter ein del att og fram vart vi ikkje ferdige, så då vi hadde sendt ungane med bussen til Eidsvåg tysdagen, skunda vi oss å bli ferdige! Vi var så nøgde med resultatet!
Så for eg på påskeferietur - Runar skulle arbeide med førebuinga til fagprøven i juni før han skulle fare på plattformarbeid. Då ungane og eg var komen til familien hans på Sunnmøre, var han allereie komen til morfaren sin i byen - morfar trengte litt omsorg etter at ei svigerinne døydde den dagen. Det var slik Runar var - likte å vise familien omtanke når det var tunge dagar.

Påskedag møttes vi att heile familien! Middag hos familien min i Eidsvåg før eg skulle køyre med han til flyplassen i Molde! Sundag 8.april var siste gongen eg rørte ved han - ein rask klem og nuss då vi sa ha det. I bilen utover fekk eg grei beskjed om å halde meg unna hans del av garderobeskåpen... Frå no av skulle han ha all kontroll på å ta inn og ut av skåpen... Då eg kom heim om kvelden, skunda eg meg opp for å sjå kva han hadde gjort. Jauda, han hadde merka alle kurvane med gaffatape - lyse og mørke klede, sokkar, underty... og sidan det ikkje vart plass til dongeribuksene, hengte han dei opp på kleshengarar...! Eg skunda meg å sende ein sms til han på hotellet i Bergen og skrytte av ordenen! "Hyggelig at du likte det!" kom det kjapt i retur. Det var den siste tekstmeldinga eg fekk frå han. Og skåpen står fortsatt omlag slik det var då han for. Kleda som låg i bagen som kom heim saman med han er vaska og lagt på plass.

Det er desse historiene eg skal arbeide meg gjennom i den månaden eg startar på i dag - minnene om påska i fjor, samtalane på skype eller telefon vi hadde medan Runar var på plattforma Gullfaks C, og særskilt minnene om den siste samtalen. Og ikkje minst minnene som kollegaene hans på plattforma hadde om han. Då blir det nokså uverkeleg at presten ringte på døra drøye 13 timar seinare. Måndag 23.april rundt kl. 11.

Grava hans var fortsatt nedsnødd - kransen frå jul var pinnfrossen. No kan vi tru at Runar gler seg over påskebuketten han fekk på grava i dag! Eg vonar gulfarga bringer med seg varme som kan smelte frosten, slik at vi kan få vår snart - det er så tungt å besøke ei kald og forfrossen grav utan stein. Berre det blir vår, skal det bli litt betre. Det er eg sikker på!