TV2 fortalte denne veka historia om den einsame guten som fekk selskap av fotballstjerna ved lunsjbordet på skulen. Ei fotballstjerne som såg den einskilde guten gjennom mengda av alle andre.
Eit enormt lykketreff for guten, ei historie det står respekt av og til å følge etter av for oss andre.
Eg har opplevd noko lignande sjølv, og eg kjenner fortsatt på takksamheit for han som redda meg ut av situasjonen.
Det var juletrefest på bedehuset i bygda. Jenta mi var 2 eller 3 år gammal, så vi hadde budd berre 1-2 år i bygda, og kjente fortsatt mesta ingen her. Ho gjekk ikkje i barnehage, men hos dagmamma, så det var ikkje så lett å bli kjent med folk. Då vi kom inn i salen på bedehuset, gjekk eg derfor bort til dei få eg kjente og spurte om det var ledig. Nei, det var ingen som hadde ledig plass. Skuffinga mi var sjølvsagt stor, men eg gøymde den inni meg, og gjekk og sette meg der det var ledig - på eit bord åleine, dottera mi og eg.
Sannsynlegvis hadde vi nok vorte sitjande der aleine heile festen om det ikkje var for at det var ein person som var ute i absolutt siste liten - presten. Han skulle halde andakten til forsamlinga, men var lovleg seint ute. Derfor gjorde han det samme som dei aller fleste ville gjort - sette seg ned ved det første og beste bordet han såg det var ledig plass på. Det var mitt bord. Det var heilt tilfeldig, kan eg tenke, men det var mitt bord. For eit lykketreff! Presten var både morosam og lett å prate med, og festen gjekk som ein draum for oss då vi fekk så bra selskap ved bordet.
Denne historia er eigentleg ein parantes, Eg tvilar på at presten hugsar denne historia meir enn 10 år etter. Men for meg vart det ei historie å minnes med takksamheit.
Moralen i begge desse historiene er kanskje openbare: Ver venleg mot framande menneske, ver open for at dei og kan vere verd å gi av di tid til, ikkje fordøm menneske du ikkje kjenner. Ein framand er ein venn du ikkje kjenner.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar